Στα παιδιά μου που είναι σαν τα λουλούδια Είστε θυμωμένα με τη ζωήΣαν τα μικρά παιδιά που η μητέρα τους χάθηκε στο σκοτάδιΣκυθρωπιάζετε εκφράζοντας απελπισία στο άκαρπο τέλος του ταξιδιού σας Φοράτε την ασχήμια για να ανακαλύψετε την ομορφιάΟνομάζετε τα πάντα ψεύτικα στο όνομα της αλήθειας Στραγγίζετε τα συναισθήματα για να γεμίσετε το φλιτζάνι της αγάπηςΓλυκά μου, αγαπημένα μου παιδιά,Πώς είναι δυνατόν να πετύχετε την ειρήνη όταν είστε σε πόλεμο με τον εαυτόν σαςMε την ύπαρξη σας, Mε την ίδια τη χαρά Αρκετά προσπαθήσατε να διώξετε από πάνω σας την τεχνητή μάσκα της παρηγοριάςΑναπαυτείτε τώρα μέσα στα πέταλα του λωτού, στην αγκαλιά της Μεγαλειώδους μητέρας σας Θα στολίσω τη ζωή σας με όμορφα άνθηΚαι θα γεμίσω την κάθε σας στιγμή με αρώματα χαράς Θα αλείψω το κεφάλι σας με θεϊκή αγάπη Γιατί δεν αντέχω άλλο το μαρτύριο σας Αφήστε με να σας βυθίσω στον ωκεανό της χαράς Ώστε να η ύπαρξη σας να γίνει ένα με κάτι πιο Μεγαλειώδες Που χαμογελά στον κάλυκα της ύπαρξης σαςΚρυφά κρυμμένο για να σας σκουντάει όλη την ώρα Να είστε επάγρυπνοι και θα Την ανακαλύψετεΝοιώθοντας τις δονήσεις Της να γεμίζουν κάθε σας κύτταρο με μακάρια χαράΚαλύπτοντας ολόκληρο το Σύμπαν με φως.