به فرزندان گلمشما از زندگی عصبانی هستیدمثل بچه‌های کوچکی کهمادرشان را در تاریکی گم کرده‌اندشما با اخم می‌نشینید و ناامیدی‌تان رااز پایان بی‌ثمر زندگی‌ خود نشان می‌دهیدبا پوشیدن زشتی به دنبال کشف زیبایی هستیدشما به نام حقیقت، همه چیز را دروغ می‌نامیداحساساتان را خالی می‌کنید تا جام عشق را پر کنیدفرزندان شیرینم، عزیزانمچطور می‌خواهید به آرامش برسید وقتیبا خودتان، با وجودتان و با خود لذت سر جنگ داریددیگر مشقت کشیدن برای چشم پوشی از نعمت‌های دنیا کافیست،زدن آن نقاب ساختگی برای دلخوشیحالا در گلبرگ‌های گل نیلوفربر زانوی مادر پرمهر خود بیاساییدمن زندگی شما را با شکوفه‌های زیبا آراسته می‌کنمو لحظاتتان را آکنده از عطری پرلذت می‌کنممن سرتان را با عشق الهی مسح می‌کنمچرا که دیگر طاقت زجر کشیدن شما را ندارمبگذارید تا شما را در اقیانوس لذت غوطه‌ور کنمتا وجودتان را در وجودی عظیم‌تر گم کنیدآن وجودی که دارد از بین گلبرگهای روحتان لبخند می‌زندو یواشکی پنهان شده تا هر لحظه سر به سر شما بگذاردهشیار باشید و شما او را پیدا خواهید کردکسی که هر رشته از وجودتان را با لذتی پررحمت به ارتعاش در می‌آوردو بر تمام جهان نور می‌افکندمادر نیرمالا Mother Nirmala This poem was written by Shri Mataji in 1972 on Her first trip to America for the first public programs in Her presence.