پوجای شری ماهاشیوارتری،دهلی، هند، 11 فوریه 1983خوشحالم که در این جای کوچک خودتان را جا دادید. وقتی عشق و تفاهم باشد، یک جای کوچک هم می‌تواند دل خیلی‌ها را ببرد. ولی وقتی قلب بزرگی وجود نداشته نباشد، انسان هرچه هم به‌دست آورد، هیچ‌وقت برایش کافی نخواهد بود. امروز می‌خواهیم شیوا تاتوا را در خود ستایش کنیم، اصل شیوا را. این برای همه ساهاجایوگی‌ها بسیار مهم است، چون شیوا نهایتی است که باید به او رسید. شیوا در روح ما نمایان است، پس به شیوا تبدیل شدن، جدا از بقیه چیزها، تنها هدف نهایی است. تمام تاتواهای خلق شده دیگر، مثل تاتوای ویشنو و براهمادوا، فقط برای خلق انسان، متحول کرن او و بعد نهایتا هدایت او به سوی شیوا هستند. این آن نهایت است.ولی انسان بیش از حد درگیر تاتوای براهمادواست، طوری که حتی رسیدن به تاتوای ویشنو هم مشکل است. انسان‌ها درگیر پنج عنصری که ما را آفریده، هستند؛ یعنی بخش خارجی وجود درون ما. تمامی چاکراها بخش خارجی دارند، که می‌شود گفت فقط حامل آنهاست. ولی آرزوی روح بودن، بالاترین اهمیت را در ساهاجایوگا دارد. پس باید به عنوان یک ساهاجایوگی درونا به خود نگاه کنیم که آیا ما آن آرزو را به طور تمام و کمال داریم؟ یا هنوز آرزوهای حل‌ نشده فراوانی برایمان مانده؟می‌دانید که بزرگ‌ترین مشکل مال چاکرای نابی است، چه در شرق و چه در غرب. برخی افراد هنوز با ولع برای غذا خوردن حرص می‌زنند، که خیلی عجیب است، حتی در ساهاجایوگا؛ به خاطر چاکرای نابی. بعد، یک عده هنوز خیلی به فکر Read More …