Aan mijn bloemenkinderen

Jullie zijn boos op het leven,
zoals kleine kinderen
wiens moeder is zoekgeraakt in de duisternis.
Je boze buien zijn de uitdrukking van wanhoop
tijdens het vruchteloze einde van je reis
Je kleedt je in lelijkheid om schoonheid te ontdekken,
je noemt alles vals in de naam van de waarheid,
je put je emoties uit om de beker van de liefde te vullen.
Mijn lieve kinderen, mijn schatten,
hoe kan je tot vrede komen door oorlog te voeren
met jezelf, met je eigen wezen, met de vreugde zelf?
Genoeg zijn je pogingen om je terug te trekken
achter het kunstmatige masker van vertroosting.
Kom nu tot rust in de bloembladen van de lotus,
in de schoot van je liefdevolle Moeder.
Ik zal je leven tooien met mooie bloesems
en je momenten vullen met vreugdevolle geuren.
Ik zal je hoofd besprenkelen met goddelijke liefde,
want ik kan je kwelling met langer verdragen.
Laat mij je onderdompelen in de oceaan van vreugde
zodat je je wezen verliest in de grotere dimensie
die glimlacht in de kelk van je Zelf,
heimelijk verborgen om je telkens weer te plagen.
Wees bewust en je zult Hem vinden
die elk van je vezels met zalige vreugde vibreert
en zo licht uitspreidt over het hele universum.
Je moeder, Nirmala

Gedicht van Shri Mataji