De problemen van het Ego – Londen – 22/10/1979
Translation not verified. Dear yogi, register as volunteer to do so.
Vertaling niet geverifieerd. Beste yogi, registreer als vrijwilliger om dit te doen.
Ik had gedacht om jullie vandaag te spreken over de problemen van het ego, omdat iedereen daarmee geconfronteerd wordt. Dit is het grootste probleem dat ze allemaal hebben. Ze geraken in een grote egotrip verzeild en weten niet wat ze daaraan moeten doen.
In het eerste deel zal ik uitleggen hoe het ego ontstaat en wat dat voor ons betekent; in het tweede hoe we het kunnen begrijpen, hoe we het ego onder de knie kunnen krijgen en hoe we het zijn eigen plaats kunnen geven.
Zoals je op dit schema kunt zien, stelt de gele kleur het ego voor. De gele ballon is het ego. Het begint beneden bij de Swadishthan. Dit is de kleur van de gal. En die Swadishthan, die staat voor onze creativiteit, is rechtstreeks verbonden met het ego daar. Als deze chakra begint te draaien rond de void en de verschillende delen van de void aandoet, verzamelt hij al de problemen die in de void aanwezig zijn.
De void is die groene cirkel binnenin ons waar zich op fysiek vlak de baarmoeder, de nieren, alle ingewanden, het op- en neer-gaand (voedsel)transport in de dikke darm, de lever, vooral het bovenste deel van de lever, de pancreas en de milt bevinden. Alle problemen van deze organen worden door deze chakra opgenomen in zijn beweging. Het komt dus (allemaal) uit de nabhi-chakra voort. Hij (de Swadishthan) draait voortdurend rond en neemt alle problemen op. Hij voedt deze organen met vitale energie en brengt ook de energie voort die we nodig hebben voor onze creativiteit. Hij verzamelt ook de vetcellen in de void en zet ze om in aangepaste cellen voor de hersenen, namelijk grijze hersencellen.
Al dit werk moet door één enkele chakra verricht worden. Uitwendig manifesteert hij zich als de plexus van de aorta – op het fysieke vlak noemen we hem plexus van de aorta – en hij heeft zes subplexussen, die al deze organen bedienen.
Dit is bedoeld om te kunnen ageren. Als wij in actie komen, is het deze chakra die begint te werken. Door de eerste kracht, die zich aan onze linkerkant bevindt, kunnen wij verlangen. Door de tweede komen we in actie; zij wordt kryia shakti genoemd.
Als binnen in ons de actie in gang wordt gezet, creëert dit in al deze organen neveneffecten of problemen die ergens moeten gedeponeerd worden. Zij worden in de hersenen gedeponeerd in de vorm van ego.
Alle problemen die voortkomen uit onze creativiteit en de activiteit van deze organen, moeten een tegengewicht krijgen. Welnu, het ego ontwikkelt zich om dat tegengewicht te vormen. Bijvoorbeeld: om jullie te ontmoeten, moet ik naar hiertoe komen, ik moet het huis verlaten, ik moet me omkleden, ik moet rijden … wat dan ook. Ik moet iets doen. Ik moet nadenken over wat ik ga zeggen (wat ik dus normaal gesproken niet hoef te doen, maar over het algemeen moeten de mensen dat wel doen). Ik moet dus iets doen (moeite doen) om naar hier te komen.
k Waardoor kan ik die moeite verantwoorden? Welke genoegdoening kan je vinden in het stellen van deze handelingen, deze kryia, deze actie?
Wij doen altijd iets. En waarom doen we dat? Tenslotte is wat we ook doen synoniem van vermoeidheid, zorgen, moeilijkheden. Het beste zou zijn thuis te blijven en helemaal niets te doen. Maar dat is niet wat wij doen: wij gaan op uitdagingen in en we doen dat met de energie van onze rechterkant, onze kryia shakti. En omdat we een handeling verrichten, hebben we nood aan voldoening. Als een reactie daarop ontwikkelt het ego zich.
Als we geen ego hadden, zouden we helemaal niets doen. Dat is een feit. Het ego rationaliseert al onze dwaasheden en vergoelijkt alle vallen waarin we trappen. Als we geen ego hadden, zouden we ons niet lenen tot zulke dwaasheid. Hoe meer we onze handelingen rationaliseren, des te meer zal het ego zich ontwikkelen om zichzelf tevreden te stellen: zeer goed, zeer goed, je bent geslaagd, je bent geslaagd, je hebt dit, je bezit dat, enzovoort…
Allerhande misverstanden duiken op als men zijn ego zo vertroetelt. Ik zou moeten zeggen: als we tevreden zijn met ons ego. Wij dwalen af. Wij identificeren ons met ons ego en niet met ons Zelf.
Als je bijvoorbeeld iets erg goeds gepresteerd hebt … Veronderstel dat je een mooi gedicht gemaakt hebt … geen gedicht … je maakte een zeer mooi schilderij en je zou willen dat de mensen het appreciëren. Als ze het niet appreciëren, heb je de indruk dat je niets gedaan hebt, terwijl je toch een mooi gedicht … eh…. doek gemaakt hebt. Als de mensen je niet erkennen, voel je je onvoldaan: ze moeten je vertellen dat je grandioos bent, dat je uniek bent, dat je een genie bent.
Vele artiesten die grote kunst hebben voortgebracht, zijn in deze val van valse identificaties getrapt. Als ze een groot kunstwerk hadden voortgebracht, kon de kunst (alleen) hen geen voldoening geven: ze moesten via het ego passeren. En mister ego was niet voldaan vooraleer iedereen het erkend had: ja, ja zeker, je bent magnifiek, je bent een genie, enzovoort … Op die manier ontwikkelt het ego zich in ons.
Het kan gebeuren dat we niets hebben gedaan, maar dat we toch de lof willen krijgen. Zulke mensen noemen we egoïstisch. Ze zeggen de hele tijd: “Ik zal dit doen … ik heb dat gedaan … ik … ik … ik …” We noemen ze egoïstisch. Ze geven hun ego namen. Daarom noemen we ze egoïstisch. Maar wij hebben allemaal een zodanig ego in ons hoofd.
Hoe meer succes we hebben, hoe meer het opzwelt. Hoe meer we plannen en denken, des te erger het wordt. De ballon wordt groter. Het is alsof je een ballon opblaast. En hoe groter hij wordt, hoe minder je in staat bent om te beseffen dat je niet dit ego bent. Dan begin je je er erg goed bij te voelen als iedereen zegt: “O, wat een groot man!” En de hele maatschappij ontwikkelt zich in die richting.
Vandaag hebben we het gehad over het geven van titels: C.O.B. (?) … Ik weet niet … V.I.P. (very important person: zeer belangrijke persoon), M.A.D. (?) … Zoiets … en wij dragen ze als vlaggen en verwachten dat iedereen die vlaggen die ons verleend werden, zou respecteren. Want wij hebben iets gepresteerd! Wij werden herkend, wij werden van merk en zegel voorzien, wij zijn dus werkelijk heel groot! Wij aanvaarden deze “eremerken” en willen ze behouden. We worden dus dubbel beloond voor wat we doen.
l Dat is de reden waarom (sommige) mensen echt vervelend worden. Stel je voor dat iemand het leven zinloos vindt in de maatschappij waarin hij leeft. Hij gaat naar Oxford Street in malle kleren, begint te springen en allerlei nonsens te zingen en zich extravagant te gedragen. Er zijn er zelfs die hun haar in verschillende kleuren verven en potloden in hun neus steken – gek zijn ze! – enkel en alleen om de aandacht te trekken. Wij willen de aandacht trekken van de anderen, want ons ego is nog altijd niet voldaan. Maar ons ego is nooit voldaan! Het eist voortdurend méér voedsel, méér voedsel en jij geniet ervan. Als we een zodanig opgeblazen ego hebben, zijn we niet meer in staat te beseffen wat we doen en kunnen we heel gemakkelijk om de tuin geleid worden. Het is veel gemakkelijker iemand die egogericht is te bedriegen dan iemand die eenvoudig is. Iemand die eenvoudig van hart gebleven is, kan niet zo gemakkelijk bedrogen worden, want hij maakt geen “egotrip”. Maar als je aan egotrippers vertelt dat dit de beste weg is naar de hel, zullen zij de eersten zijn om een plaats te reserveren. Zij zullen ervoor in de rij gaan staan. En de mensen zullen vragen naar (…?…) en of het goed is.
Het is zo dat vele guru’s opereren. Ze misleiden je door je wijs te maken dat je die en die krachten zult verkrijgen, dat dit en dat zal gebeuren … Zij weten hoe ze je ego moeten strelen. Ze vertellen bijvoorbeeld dat er een wereldomvattende organisatie voor spiritualiteit is en dat jij aan het hoofd staat … en je gelooft het!
Ego betekent: je iets toe-eigenen dat je niet toekomt. Je gelooft erin, omdat je denkt dat je uiteindelijk toch wel wat waard bent en omdat je dit gedaan hebt of dat gedaan hebt.
Wat gebeurt er werkelijk als deze ballon zich over het ganse brein verspreid? De aura van het brein omringt het hart … normaal gezien toch. Maar als je problemen hebt met het ego, omringt het ego het hart. En als het ego het hart omringt, wordt het brein afgesneden van het hart en dan ben je niet meer geïntegreerd. Je bent om zo te zeggen een “gedesintegreerde” persoonlijkheid: je hart wil één richting uit, je brein een andere, je lichaam een derde en je gevoelens een vierde. Dat maakt vier persoonlijkheden die vier (verschillende) paarden berijden. En op die manier geraak je volledig verscheurd.
Het is al onmogelijk om op twee stoelen te (blijven) zitten. Wat dan als het er vier zijn! Met twee benen! Het wordt een krachttoer om overeind te blijven. Het is op die wijze dat het ego zich in je nestelt en je doet leven en je gedragen op een abnormale manier. En als er dan iemand is die je zegt: “Neen, niet je ego, dat niet, dat ben jij niet. Je moet jezelf zijn. Het ego ben jij niet. Stel je niet tevreden met dit ego” … dan heb je dat niet graag.
Je staat nochtans ver boven het ego, je bent groter dan het ego, meer dan je met het ego zou kunnen bereiken. Wat kan je op zijn best met het ego bereiken? Wat kan je in het beste geval bereiken? Wat hebben de mensen bereikt met hun ego? Niets: wat ze ook bereikt hebben, zelfs op het terrein van de wetenschappen, komt voort uit het onbekende, uit Gods eigen schatkamers.
m Als God je inzicht gegeven heeft in het onbekende, dan hoeven we onszelf niet te paaien en te zeggen: “Kijk eens wat we ontdekt hebben!” Neen, Hij heeft deze kennis genadig tot ons laten komen. Aanvaard ze dankbaar en nederig.
Bovendien is het ego gevaarlijk voor het opwekken van de Kundalini. Bekijk de schematische voorstelling (van het subtiel systeem) en stel je voor dat je gehele hoofd bedekt is met deze gele substantie en dat het blauw echt minuscuul wordt: dan neemt eerst en vooral het verlangen om nog verder te zoeken af. Zie je, je gaat op zoek zoals je naar de cinema gaat: er is geen verbinding tussen je hart en je brein. Je zoekt niet met je hart, je zoekt enkel met je verstand. Je hebt drie – vier boeken gelezen; het zit in ons naar God te zoeken; iedereen lijkt wel iets te zoeken; laten we dus ook maar zoeken!
Maar dit komt niet uit het hart, want je kunt merken dat de activiteit van je hart tot praktisch nul herleid is. Zelf wens je niets meer. Je zit enkel nog aan achter datgene wat je ego verlangt. Al wat je ego niet bevredigt, stemt je wrevelig en men moet je voortdurend herhalen dat je het snelste paard bent, een werkelijk uitzonderlijke persoonlijkheid, een uniek mens. En enkel dan ben je tevreden. Dat is wat je van je hart afsnijdt! En daarom kan je de vreugde niet vinden; die kan je enkel vinden met je hart!
Nochtans schenkt “mister ego” je bevrediging, maar die is oppervlakkig en kort. Ze leidt je nergens heen. Deze gerichtheid op het ego veroorzaakt allerlei ziekten, zoals diabetes, hartaanvallen, kanker zou er een van kunnen zijn, artritis. Teveel denken veroorzaakt verlamming – paralysie komt daarvan – en zwakke nieren, maar het ergste is de lever. Door het teveel aan activiteit gaat men de lever verwaarlozen. De lever verontrust ons minst van al. Als je aan een kind zegt dat het geen chocolade mag eten, dan zal het er niet kunnen afblijven, onmogelijk. Waarom blijf je ze dan chocolade geven! Ze kunnen het niet verteren, want hun lever verdraagt het niet. Maak iets klaar dat ze van kleinsaf kunnen verteren en later kan je zelfs de chocolade verdunnen. De vraag is dan: “Hoe doen we dat?” Je moet alles in het oog houden en kinderen protesteren als ze geen chocolade krijgen. Langzaamaan zullen ze eraan wennen.
Je krijgt leverproblemen, je wordt mager, schraal, bleek, agressief, je mort altijd, je bent nijdig, slecht gehumeurd, je zucht en klaagt voortdurend. Je bent nooit blij of gelukkig. Je noemt dat spanning, stress of overwerktheid. Maar het is niets anders dan overactiviteit van deze chakra. De spanning komt voort uit het feit dat alles overdekt is door deze ballon en dat deze ballon blijft zwellen. Hij moet dunner worden.
Sahaja Yoga is in feite het enige middel om ons ego aan te kunnen, omdat enkel Sahaja Yoga ons toelaat onzelf te zien. Mensen zijn niet in staat om zichzelf echt te zien (zoals ze zijn). Zelfs na de zelfrealisatie vinden ze dat moeilijk. Bijvoorbeeld al onze valse identificaties: als ik hier met Engelse yogi’s samen ben, dan moet ik eerst alle Indiërs van de wereld en alle Japanners en alle Chinezen en Grieken en de rest van de planeet veroordelen, vooraleer ik over de verkeerde identificaties van de Engelsen kan spreken. Pas dan kan ik me veroorloven te spreken over wat er mis is met de Engelsen. Anders aanvaarden ze het niet. Als ik niet eerst op alle niveaus de rest van de wereld veroordeel, mag ik niet over onze valse identificaties spreken, identificaties die in ons hoofd rondspoken, waarvan we denken dat ze een correcte levenswijze vertegenwoordigen, en waarmee we anderen onderdrukken.
Deze egotripperij is zo verankerd in onze maatschappij … met al mijn excuses, maar ik heb het over de westerse maatschappij. Als het over Indië gaat, zal ik tot hen spreken, maar nu spreek ik tot jullie en denk eraan dat ik ook westers ben. Ik kan dus een aantal zaken zien als westerling en ik voel Me daar niet slecht bij.
n We hebben het vandaag over zekere tradities. Bijvoorbeeld hoe we aan tafel moeten zitten, een zodanig eenvoudige zaak als aan de tafel aanzitten om te eten. De maaltijd staat klaar omdat God genadig is voor ons, het is voor ons welzijn, omwille van de vriendschap dat we samen gaan aanzitten. Welnu, voor om het even welk diner dat een beetje formeel is, zal men tien keer overleggen om te weten waar mijnheer X moet zitten, welke de plaats zal zijn van mijnheer Y en van mijnheer Z. Bij de minste fout in verband met de plaats ben je gezien: bijvoorbeeld wat betreft de geboortedatum, de gezichtskleur, de kleur van het haar, de lengte, de neuzen, hun lengte, hun …?, elk verschil dat in de “Who is Who” staat en (voor gevolg heeft) dat iemand een beetje “hoger” geplaatst wordt op de M.A.D.-schaal. Alle goede bedoelingen om de mensen op een aangename manier te onderhouden, omwille van de vriendschap om iets groots te verwezenlijken … dat is allemaal om zeep. Alle moeite is tevergeefs en jij vraagt je af wat je gedaan hebt: “Ik heb alle woordenboeken geraadpleegd en de Who is Who.” Maar deze “Who is Who” is ook een vleier van het ego. Desondanks werd er een fout gemaakt en iemand is erg “gefroisseerd”, beledigd over het feit dat mister X die jonger is dan hij, een betere plaats heeft gekregen. En dat is toch wel een grote ramp!
De arme stoelen beseffen niet wat er allemaal omgaat terwille van hun verschillende vormen. Waarom sloven we ons toch uit met zulke zaken. Allemaal egotripperij! Enzovoort … Wij hebben zoveel dingen. Maar als ik zeg: “Schrap al die nonsens!” … waarom doe je dat dan niet: waarom ga je ermee door? Protocol, dit, dat? Wat is het nut van het voorbehouden van die stoel voor deze mijnheer of die stoel? Tenslotte, als er (slechts) tien mensen zijn voor het diner, zullen ze wel een plaats vinden. Door die tien zal er geen chaos ontstaan. Zelfs voor twintig, of zelfs voor driehonderd. Waarom zouden er zoveel stoelen moeten zijn als je driehonderd mensen inviteerde. In orde, ze kunnen (allemaal) zitten. En als er teveel zijn, kunnen ze wachten op de tweede of de derde dienst. Waarom al die haast om het programma af te werken? Allemaal samen, op een dergelijke systematische manier dat iedereen zich daarna onsystematisch voelt? Iedereen is in de war en overstuur na het programma. Met al dat gesystematiseer, met alle correcties en superplanning wordt iedereen uiteindelijk tureluurs. Er moet iets mee fout zijn en met dat gedrag van de mensen wordt het een dwaze samenscholing. Iedereen (…onverstaanbaar…): “O, wat een slechte organisatie!” (…onverstaanbaar…).
Daarom moeten we zijn zoals kleine kinderen. Het kan hen weinig schelen waar ze zitten. En wij beweren nochtans volwassenen te zijn, terwijl de kinderen nog onschuldig zijn en onwetend en nog moeten groeien. Wat bij ons gegroeid is, is “mister ego” en niet het Zelf.
Als dit gebeurt, gebeurt het op de slechtst mogelijke manier. Je hebt vandaag in de krant de geschiedenis van die misdadiger gelezen. De conclusie is dat hij helemaal geen psychopaat is, maar een egotripper. Hij pleegt misdaden om zijn ego te paaien: hij telefoneert naar de politie, hij stuurt bandopnamen naar de politie om te laten weten dat ze hem op die plaats kunnen grijpen. En omdat de politie hem niet kan grijpen, denkt hij: “O, wat een formidabele dief ben ik! De grootste van alle dieven! Niemand kan mij pakken!” Zo iemand noem je geen psychopaat. Ik weet niet wat voor naam je zo iemand moet geven. Ik bedoel: een dergelijke egoïst, die leeft vanuit zijn ego, die zijn ego probeert te plezieren … En als zijn ego niet voldaan is, voelt hij zich ook niet voldaan. Ik weet niet hoe je zo iemand moet catalogeren.
o Laten we nu eens kijken hoe we dit ego kunnen overwinnen als we het stilaan meer en meer beginnen te zien. Dat komt voor! Zij zien mister ego: “O, hoe groot! Hij bezorgt me ideeën!” En soms voelen ze zich erg gedeprimeerd als ze merken hoe ze zich met hem identificeren. In orde, je kunt je ego zien. En als je je ego ziet, wat ga je er dan mee doen? Als iemand zegt: “Je zou er goed aan doen je ego in het oog te houden”, wat gebeurt er dan? Je bevecht het en je zegt dat je niet het ego bent. Laat ze zeggen wat ze willen. Je wordt een ander type. Je wordt iemand die aan (teveel) superego lijdt. Dan geraak je vervuld van verlangens in de aard van: “Dat zal ik nooit doen. Laat de anderen mij maar aanvallen; ik zal nooit iemand anders aanvallen. Ik zal er mij wel voor hoeden wie dan ook aan te vallen.”
Wat gebeurt er als je de linkerkant omhoog brengt? Door de linkerkant te stimuleren – ik bedoel: je brengt de linkerkant omhoog en de rechterkant naar beneden – zal het superego het ego doen afnemen, maar het zal op zijn beurt opzwellen en zo over en weer. Door het ego te bestrijden, vestig je het nog meer. Hoe meer je het bestrijdt, des te meer zal het zich van je hoofd meester maken. Hoe meer je het bestrijdt, des te meer het je hoofd in beslag zal nemen. Bestrijd het dus niet. Stel je voor dat je een ballon hebt en dat je er begint op te slaan. Hij zal terugslaan. Hij blijft terugkomen.
Wat is dan het middel om het ego te verminderen? Hoe laat je de lucht uit een ballon? Op dezelfde manier: je neemt een speld en je prikt. Kijk naar jezelf en zeg: “Wel, beste meneer X, hoe maak je het?” En je lacht met jezelf. Je zegt: “Ah, je bent ongelukkig, men heeft je niet de plaats gegeven die je toekomt.” Dat is een speldenprik. Zo kan je het ego doen verminderen: door ernaar te kijken, door er zonder ophouden mee te spotten en door er in te prikken. Niet door hem te laten leeglopen, zoals de mensen zeggen dat je het hele ding moet doen leeglopen door er op te duwen of door het stuk te maken, maar door er een gat in te maken. Dat is wat gebeurt als je jezelf observeert en met jezelf lacht.
Enkel mensen kunnen met zichzelf lachen. Geen enkel dier kan dat. Als je met jezelf leert spotten, verminder je je ego. Anders zal hij je blijven influisteren wat je best zou doen, dit eerst en dan dat, ik ben de beste, ik doe alles goed. Misschien doe je iemand pijn, misschien doe je iemand geweld aan en je blijft in de ban van het ego, zoals een gek. Misschien ben je ook wel gek, maar je weet het. Met ego wordt iemand zogenaamd succesrijk, hij wordt briljant, (…), competitief en niemand durft hem tegenspreken, want wie dat riskeert, krijgt een vuist op zijn neus en zo wordt hij erg machtig en invloedrijk en iedereen wil wel zo zijn. Maar er komt een moment dat hij merkt dat dit allemaal lucht is, dat hij zijn wortels vergeten is en dat hij terug op de (vaste) grond moet (zien te) komen.
Zoals: “Humpty-Dumpty zat op een muur en toen hij er afviel – wat een prachtig … het is neergeschreven (…?…) – konden al de paarden en al de mannen van de koning hem zijn oorspronkelijke vorm niet terugbezorgen”. (¹) Wees geen Humpty-Dumpty. Leef niet met de idee dat je een Humpty-Dumpty bent en bestrijd eenvoudigweg je ego. Dit gebeurt regelmatig in Sahaja Yoga, het komt veel voor in Sahaja Yoga. Je eigen Kundalini creëert situaties die je verstomd doen staan van je eigen ego.
Je moet niet oordelen over anderen. Kijk naar jezelf, dat is voor je eigen goed. Of iemand anders egocentrisch is of niet maakt voor jou geen verschil. Het enige dat belangrijk is, is dat je aan jezelf werkt (…?…) Zo werkt het uit. Als ik een toespraak houd, denk je meteen aan iemand anders die volgens jou egocentrisch is. Maar in feite richt ik Mij tot ieder van jullie en je moet enkel naar jezelf kijken. Als het ego je hele hoofd bedekt, de volledige Sahasrara (het witte gebied), als het de brahmarandra bedekt, dan is het gebied afgesloten waardoor de Kundalini moet komen. Het is heel moeilijk. Het is helemaal bedekt en dit hier is erg smal. Je kunt de opening hier niet maken. Je moet ze daar maken. Dus, dit moet terug langs deze weg en dit moet naar boven komen in het midden, zoals hier. Dan alleen kan de Kundalini erdoor geraken.
p Wat gebeurt er in dat stadium? Je zult vaststellen dat zulke mensen een zeer zwakke linkerkant hebben en een sterk pulserende rechterkant. Je moet dus hun linkerkant omhoog brengen en hun rechterkant naar beneden, links omhoog rechts beneden, links omhoog rechts beneden. Zo breng je het ego naar beneden en als het ego naar beneden gaat, komt dit naar boven en de opening komt in het midden en dan doe je de Kundalini stijgen in het midden en als zij naar buiten komt, bind je ze vast.
Dit is Shri Vidya, de kennis van Shri, de kennis van de Heilige Geest. Alle andere kennis -waar je moet zitten, volgens welke protocol men je moet behandelen- is verrekte nonsens. Als ik in de “Who is Who?” ga lezen, vraag ik Mij af wat er van jullie moet geworden! Monsters! Een soort Frankenstein! Dit is Vidya. Shri Vidya is de geheime Vidya van de Heilige Geest, waardoor je je ego in evenwicht kan brengen met je superego. Je verlangens en acties moeten in evenwicht zijn. Daarna breng je de Kundalini omhoog en maak ze vast.
De laatste tijd hebben velen van hen die gerealiseerd geweest zijn – grote persoonlijkheden – geprobeerd de aandacht te trekken op de problemen van het ego: je mag geen ego hebben, het ego is een groot gevaar, identificeer je niet met hem, enzovoort… En nauwelijks hadden ze deze woorden uitgesproken of zij begonnen te zoeken hoe ze dat konden bereiken. Daardoor werden ze grote guru’s, die zelf egotrippers geworden waren.
De realiteit is dat jijzelf niets doet. Dit (wat jij hebt) is geen ego, maar een schaduwbeeld van het Ego. In werkelijkheid doe jij niets; alles wordt door God gedaan. Hij is degene die handelt. Hij heeft het grote Ego. Jouw ego is slechts een reproductie, een artificiële kopie. Hij maakt de bloemen en jullie maken bloemen in plastic en je roept: “O, wij hebben bloemen gecreëerd!” Hij doet alles en als jij denkt dat je iets gedaan hebt, is dat een uitdrukking van Zijn ego.
Als je je realisatie ontvangt, als de Kundalini door de brahmarandra dringt, voel je de energie door je heen stromen. Als je je handen naar iemand uitstrekt, voel je de Kundalini in hem naar boven stromen, je ontdekt dat je de (energie) centra van deze persoon kunt voelen – de catches – en je bent stomverbaasd: “Wat gebeurt er met me? Tot hiertoe was ik niets! Wat gebeurt er met mij?” … Omdat je ego verminderd is en één geworden is met het Ego van God. Je maakt ruimte voor de kracht van God: je speelt de rol van instrument, je bent een holle persoonlijkheid geworden. De kracht van God stroomt door je heen en doet het werk, terwijl je dacht dat je dat zelf deed, toen je nog niet gerealiseerd was. Maar na je realisatie voel je ze stromen: “Ik zie ze stromen. Ik zie ze werken.” Daarna begin je de derde persoon te gebruiken. Je zegt niet meer “ik”, maar “Ze werkt, Ze komt, Ze is er niet, dit (centrum) catcht, dat catcht.” In de derde persoon. Je zegt niet: “Ik ben geblokkeerd.” En ook niet: “Ik heb de Kundalini van iemand opgewekt.” Je zegt: “De Kundalini is opgestegen.” Heb jij Ze doen opstijgen? Je zegt nooit dat jij de Kundalini hebt doen opstijgen. Je zegt: “De Kundalini is opgestegen. Ze stijgt niet op. Ze komt tot daar.” … Alsof je een instrument bent van een kracht die door jou heen vloeit.
Op die wijze worden we één met Haar. En al onze karma’s lossen op in akarma. Het karma is niets anders dan het gevolg van een verkeerd begrepen ego. Als er geen ego meer is, waar is dan het karma? Als er in ons niemand meer is die handelt, als de actor van onze acties er niet meer is, wie zal dan karma maken? En wie zal het gewicht van het karma op zich nemen?
q Het is zoals een organisatie die passiva bezit (…?…). Deze organisatie, deze firma zal verdwijnen. Jouw passiva (schulden) verdwijnen met haar. Op dezelfde wijze verdwijnt je ego en heeft het geen effect meer op je karma. Dat is allemaal voorbij. Dat gebeurde allemaal zolang mister ego er nog was. Plotseling verdwijnt hij en alle schuld met hem. Wij zijn veranderd; wij zijn het Zelf geworden, de Atman, en als we de Atman geworden zijn, zijn we één met het Universele Wezen en Hij laat ons alles doen.
Mijn vingers hebben geen ego dat zegt: “Wij doen dit, wij raken de duim aan.” Omdat ze deel uitmaken van dit lichaam. Onze neus heeft geen ego die hem toelaat iets speciaals in te ademen. Je zegt: “Ik adem.” Je zegt niet: “Deze neus ademt!” En de neus zegt nooit: “Deze mond waarmee wij eten, of deze ogen … (…?…) omwille van mijn mond.” Als je één wordt met het Al, voel je dat het het Al is dat handelt en dat wij als deel van Hem handelen… En alle verantwoordelijkheden verdwijnen.
Dit was vandaag dus een korte toespraak over ego, omdat ik aanvoelde dat bij de ontwaking van de Kundalini in het westen altijd egoproblemen voorkomen. En daar bovenop komen dan nog problemen van het superego voor hen die bij guru’s geweest zijn en door hen bezeten worden, want deze guru’s doen zich voor als een oplossing voor een maatschappij die op het ego gericht is.
Stel je voor dat je op een galopperend paard zit en er is iemand die je voorstelt: “Ik zal je onder de buik van het paard binden en ik ga erop zitten.” Dat is bezetenheid. En in feite zal je je opgelucht voelen, want je moet de teugels niet meer houden. Iemand anders is de ruiter; jij hebt geen verantwoordelijkheid meer, hij is verantwoordelijk. Maar na zekere tijd vastgebonden te zijn geweest onder de buik van het paard, voel je een aantal fysieke ongemakken.
Daarom is het beter superego te hebben dan ego, want je wilt niet nog meer fysiek lijden. Met het ego heb je geen problemen op fysiek vlak; fysiek kan je er zelfs op vooruitgaan en je voelt je goed op de top van de wereld. Dat is het grootste probleem. Maar je zult problemen hebben op mentaal vlak.
… (Het begin van de zin ontbreekt). Je denkt dat anderen je werk moeten doen; je gaat ervan uit dat je de belangrijkste persoon bent op de wereld. Dus rest er maar één enkele oplossing: in het midden zijn om je ego en superego in het oog te houden, want alle Sahaja Yogi’s die gerealiseerd zijn, moeten zichzelf in het oog houden en niet de anderen. Je moet nooit rekenen op iets dat van de anderen moet komen, maar altijd op jezelf.
Vanuit het ego verwacht je iets van anderen; vanuit het superego doe je iets voor anderen, maar vanuit de zelfrealisatie schenk je jezelf weg in vreugde, in liefde en in schoonheid.
Moge God julie zegenen!
(¹) Humpty-Dumpty is een “personage” uit “Alice in Wonderland” van Lewis Carroll met het uitzicht van een vormeloze klomp.