Shri Mataji Nirmala Devi

 

Shri Surya Puja

‘Makar Sankranti’

Bombay, India

10 januari 1988

Engelse transcriptie: ISDP verified
Nederlands: eindversie 07/11/2011

Het is een zeer unieke gelegenheid, denk ik, dat ik jullie opnieuw ontmoet in Bombay, wanneer jullie allemaal uit dit land vertrekken, en dat we een speciaal soort puja houden vandaag. Dit is de puja die men doet voor de zon, en wordt Makar Sankranti genoemd. Makar is de Steenbokskeerkring, de steenbok is makar. Dus nu beweegt de zon van de Steenbokskeerkring naar de Kreeftskeerkring toe, en dit is altijd een vaste datum omdat het iets te maken heeft met de zon. Dit is de enige datum die vast ligt in de Indiase kalender, omdat zij rekening moeten houden met de zon. Maar deze keer, ik weet niet waarom, wat er gebeurd is dat ze het op de vijftiende van deze maand gezet hebben – het is altijd de veertiende.

Nu vandaag veranderen ze, ik zou zeggen dat de seizoenen gaan wisselen. We hebben zes maanden voor deze beweging, de zon beweegt zich richting zuidelijk halfrond en warmt het op, en komt dan naar het noordelijk halfrond vanaf morgen. Dus vandaag is de laatste dag, waarvan we zeggen dat het de koudste dag is, volgens Indische begrippen. Hierna zal de warmte toenemen en alles – we kunnen alles doen wat spiritueel gunstig is, alle spiritueel gunstige dingen kunnen gedaan worden na deze puja, tijdens de zomer. Hoewel het heel heet is in de zomer, willen de mensen toch dat de zon over ons heerst en ons warmte geeft, omdat enkel door de zon alle akkers en alle groenten, al het fruit, alles groeit. En dat is de reden waarom we de zes maanden waarin de zon hier niet is, Sankrant noemen, wat in zekere zin ‘onheil’ betekent. Dat is natuurlijk omdat het in de Europese landen of bijvoorbeeld in Engeland of Amerika, ellende betekent, die periode dat de zon er niet is. Maar zelfs hier wordt vandaag aanzien als een moment, als de dag dat het einde van de Sankrant, dat wil zeggen het einde van de ellende, voorbij is. En dan geven ze iets zoets om te eten dat ook gemengd is met sesamzaadjes, omdat sesamzaad hitte producerend is. Dus omdat het vandaag de koudste dag is willen ze sesamzaad geven, en willen ze ook dat je de warmte vasthoudt en jezelf aanpast aan de warmte die zijn intrede doet.

Hier is allemaal aan gedacht op een manier, op een heel fysiek niveau, op een heel fysieke manier, dat we de mensen warm genoeg zouden moeten houden. Ook wordt er gezegd dat de warmte van liefde in deze periode uitgedrukt zou moeten worden voor mensen, omdat het de koudste dag is. Dus zegt men: “We geven je iets speciaals zodat je iets liefs zou zeggen” – dat is ‘goad goad bola’ – wat betekent ‘jij zegt iets liefs tegen ons.’ En de mensen die in warme landen leven zijn zachtere mensen dan de mensen die op koudere plaatsen leven, omdat de natuur nogal bar is voor hen. Ik neem hen hun temperament niet kwalijk, omdat de natuur zo bar is. In India kan je overal wonen: je kan onder een boom wonen, je kan in een bos wonen, overal kan je best wel gelukkig leven, zolang er water is om te drinken en water om te baden. En er is niet zo’n probleem zoals we moeten meemaken in de andere delen van de wereld, waar je als je naar buiten wil gaan, ongeveer vijftien, twintig minuten nodig hebt om je aan te kleden. Hier kan je gewoon het huis uit lopen, je kan je huizen open laten tijdens de zomer, en er is geen enkel probleem wat de natuur betreft. De natuur wordt hier tijdens de zomer heel zacht omdat de bomen weelderig groeien en er veel groen is, mensen zijn heel gelukkig in die periode, en er komt meer bedrijvigheid met de energie van de zon.

Maar in het Westen heb je gezien dat er veel minder zon is. Daardoor blijven de mensen meer binnen, met kunstmatige verwarming of andere soorten verwarming, en de deuren zijn gesloten, de harten zijn gesloten en het is moeilijk voor hen te communiceren met andere mensen. Als je zuidelijker gaat in jullie landen, zal je ook zien dat de mensen warmer zijn, eenvoudiger, heel gastvrij. Met de zon krijg je een hart dat een heel open hart is, en een soort van uitnodigend hart. Als je het nu bekijkt op de manier van Sahaja Yoga, dan is de kant van de zon de rechterkant en de maan, de maan is de linkerkant. Aan de maankant kan je verlangen, maar niet handelen. Daarnaast, als je aan de maankant te ver gaat kan dit vernietigend zijn. Want als je thuis zit en niets doet – en tegenwoordig is er ook werkloosheid, bijvoorbeeld, geen werk – dan begin je teveel te denken, en dit denken is enkel de energie van het verlangen die werkt, geen actie. En zonder de actie kan deze energie zeer vernietigend worden. Daarom zien we dat mensen zeggen dat “een leeg hoofd, een leeg hoofd is de werkplaats van de duivel.” Waar mensen niet handelen, wanneer de actie niet plaats vindt, dan kan dat behoorlijk vernietigend zijn.

Dus de hele situatie is verschillend in een land dat warm is, en een land dat niet warm is. Maar ook in een land waar het heel warm is, zoals Afrika, zijn er problemen door teveel hitte. Zoals we de keerkring hebben van – ik bedoel de evenaar die er doorheen loopt, en dit warmt dat gebied zodanig op dat het vol met oerwouden groeit, heel hoge bomen en grote bomen; en het hele gebied is zodanig bedekt met begroeiing dat er geen kans is voor enig zonlicht om door te dringen, en het is vrij donker, het is vol duisternis. Dus dit uiterste valt ook in dezelfde categorie als het uiterste van het koude seizoen. Nu wonen er zo’n mensen en omdat de zon minder schijnt, groeien ze natuurlijk niet zo veel; het kunnen primitieve mensen zijn en ze kunnen vrij agressief zijn, waarschijnlijk leren ze dingen van de dieren en ze kunnen vrij agressief zijn.

Dus de gulden middenweg moet gezocht worden en dit evenwicht is dat we zouden moeten verlangen en handelen. Maar de moeilijkheid is dat er in de menselijke sferen een taakverdeling is, denk ik, dat één deel van het land denkt en een ander deel van het land handelt. Onder deze omstandigheden zal niets uitwerken. Dus de gulden middenweg moet gezocht worden waarin de Sushumna[1] het oplost. Nu is de Sushumna nadi datgene waarvan men zou zeggen dat het de evenaar is – dat is het niet, het is niet de evenaar, maar het is de as van Moeder Aarde. De as van Moeder Aarde is de Sushumna, en die moet in actie komen; en wanneer het op deze as valt is het dat wat evenwicht brengt.

Eigenlijk is er, er is niet iets als een grote staaf binnen in Moeder Aarde die we een as kunnen noemen. Er is niets dat stoffelijk is binnen in Moeder Aarde dat we een as kunnen noemen, maar het is de energetische kracht die op zo’n manier werkt dat de aarde met zo’n grote snelheid beweegt terwijl het heelal zo enorm uitgestrekt is. Ze beweegt niet alleen maar creëert dag en nacht voor ons, zodat we overdag kunnen werken en ’s nachts kunnen slapen, om ons evenwicht te geven. Ook beweegt ze enkel op zo’n manier rond de zon dat de helft van de landen zon krijgt tijdens de zomer, en dat de andere helft zon krijgt tijdens de winter. Dat is de as die handelt en alles uitwerkt. Daarnaast behoudt deze as alle noodzakelijke afstanden van andere planeten en andere bewegende lichamen in het heelal.

Deze as is de intelligentie van Moeder Aarde. Het is niet enkel de intelligentie maar het is de geurigheid, en daarnaast is het ook de Sushumna nadi van Moeder Aarde zou je kunnen zeggen. Nu, enkel door deze as ontstaan alle swayambhu’s[2] en vinden alle grote gebeurtenissen zoals aardbevingen en zo meer plaats. Deze as is degene die beweegt. Het is een energie, we kunnen de as een energie noemen, die de lava in verschillende richtingen beweegt en door verschillende gebieden heendringt om aardbevingen te creëren, en ook … vulkanen. En al deze dingen gebeuren omdat de as zich bewust is van wat er moet gebeuren. Deze as is degene die van ons houdt. Door deze as, hebben we seizoenen. De seizoenen zijn prachtig gemaakt om ons veel verschillende soorten voedsel te geven en een verscheidenheid aan zaken. Als de warmte van Moeder Aarde verloren gaat, dan zullen we niets hebben op deze aarde, het zal allemaal bevroren zijn en er zal overal sneeuw zijn, en we zullen geen eten hebben, niets, en het leven hier zal zijn zoals op de maan.

Nu is het speciaal zo geschapen: eerst Moeder Aarde die gecreëerd werd door de hitte van de zon, dus kunnen we zeggen dat de zon de vader is van Moeder Aarde. Dan werd ze heel dicht naar de maan toe gebracht waardoor ze afkoelde, ze koelde zeker af, er was overal sneeuw. Toen werd ze dichter naar de zon gebracht en bewoog ze naar een punt waar het leven uit zou kunnen werken, en dat is hoe het geheel zo mooi georganiseerd was om leven te laten ontstaan in dat gebied. Nu, toen het leven begon te groeien, weten we hoe er geleidelijk aan koolstof gevormd werd. Nu wordt koolstof gevormd door dezelfde as, omdat er warmte is in de as, de energie van warmte die planten omzet in koolstof. Nu deze koolstof vormt later de basis voor, we kunnen zeggen, voor de productie van koolhydraten, je kan zeggen, voor alle organische materie. Maar om leven te creëren hadden we een ander hulpmiddel nodig, dat is stikstof; en ook stikstof, je zal verrast zijn, ontstond door dezelfde as, door haar beweging. En toen ze stikstof creëerde, gaf de stikstof ons de aminozuren; en toen de aminozuren in ons ontstonden, begonnen we onze levens als amoeben enzovoort. Natuurlijk gebeurde dit in de oceaan, omdat in de oceaan door de beweging stikstof gecreëerd werd en het leven ontstond, en toen werd het door de oceaan verspreid, en zo komt het dat we aminozuren hebben. De aminozuren, de vorming van aminozuren gaf ons de combinaties en permutaties, verschillende levensvormen. Dus in het hele evolutieproces heeft Moeder Aarde een heel grote rol gespeeld via haar as.

Op dezelfde manier is in mensen de as het allerbelangrijkste. Het belangrijkste levensprincipe dat we bezitten, is onze as. We moeten steunen op onze (centrale) as. Zij die niet op hun (centrale) as blijven, die meer naar de linkerkant of naar de rechterkant gaan, zijn in staat tot complete vernietiging; want ofwel zullen ze worden vernietigd door een teveel van de rechterkant of door een teveel van de linkerkant. Dus we moeten op de juiste manier omgaan met onze as. Nu, mensen die geen correcte as hebben kunnen problemen krijgen met verschillende chakra’s, van een verschillende hoedanigheid. Een persoon die zijn as te ver uitrekt, die zijn hoofd op deze manier naar achteren houdt, is een persoon die erg rechts is en een probleem met zijn ego creëert; en degene die helemaal naar beneden buigt als een slaafse persoon, is ook iemand die naar zijn vernieling reikt. Nu is er een groot probleem tussen deze twee soorten mensen, omdat de één de ander probeert te domineren, en wanneer ze beginnen iemand anders te domineren vernietigen ze eigenlijk zichzelf, net zoals ze degenen vernietigen die ze domineren.

Neem nu bijvoorbeeld, we hebben gezien dat we Britten hadden die hier kwamen en ons overheersten. We hebben gezien dat de Fransen weer andere mensen overheersten, dan zijn er Portugezen die heersten over andere mensen. Maar alles wat ze deden om te domineren en zo meer heeft tweezijdige gevolgen. Eerst en vooral, door hun overheersing, bijvoorbeeld, werden Indiërs heel slaafs, Indiërs werden – zelfs vandaag de dag zijn ze uiterst slaafs, en ze hebben niet die onafhankelijke as die ze zouden moeten hebben. Uiterst slaafse mensen zijn het. Ik bedoel, vooral in het Westen heb ik gezien, ben ik verrast dat wanneer de Indiërs daarheen gaan, ze zo enorm slaafs zijn. Ze proberen allerlei slaafse dingen te doen om blanke mensen te plezieren. Een blanke huid werd iets heel beminnelijks in India. Dat vergrootte het ego van de blanken, het vergrootte het ego van de blanken, en tegenwoordig zie je dat wat er gebeurt, is dat al dit ego hen vernietigt. Ze staan aan de rand van vernietiging door hun ego. Dus het is zo onnatuurlijk en het is zo oppervlakkig. We moeten begrijpen dat het beste in een mens zijn as is, en iedereen heeft een as, en men moet de as van ieder mens respecteren.

In Sahaja Yoga ken ik jullie niet zo goed van gezicht; maar ik ken jullie door jullie chakra’s, door jullie Sushumna, welk soort Sushumna je hebt. Als je een diepe Sushumna hebt, dan ken ik je als een diep persoon. Als je een oppervlakkige Sushumna hebt, dan ken ik je als een persoon met een heel oppervlakkig soort Sushumna. En zelfs als je je anders voordoet door bijvoorbeeld heel vriendelijk te zijn of goed, of door over Sahaja Yoga te spreken of door teveel over Sahaja Yoga te weten, en dingen te zeggen die normaal gezien iedereen versteld doen staan alsof jullie meesters van Sahaja Yoga zijn, weet ik hoe diep je bent.

Dus de diepte van de as is belangrijker dan wat dan ook. Je as moet heel diep zijn. Nu zal je zeggen: “Moeder, de as blijft toch wat hij is, hoe kan hij dan diep zijn?” Dus, de as zoals die gemaakt is in mensen, is een soort van drieënhalve keer opgerold papierachtig iets, en het binnenste ervan is de Brahma nadi. De Brahma nadi is iets heel, heel klein, we zouden kunnen zeggen, zo breed als een haartje waar alleen een Kundalini zo breed als een haartje doorheen kan. Maar wanneer de persoon diep is, is deze Brahma nadi breder, en al de rest die opgerold zit in elkaar, is smaller; terwijl bij mensen die niet diep zijn, de buitenkant die je de vouwen kan noemen, groter zijn dan het binnenste kleine deel [Brahma nadi]. Nu kunnen zo’n mensen uiterlijk heel dynamisch lijken, ze kunnen er heel intelligent, heel slim uit zien, ze kunnen heel knap lijken of wat het dan ook mag zijn aan de buitenkant, maar van binnen zijn ze niet diep. Als ze van binnen diep zijn, dan is hun hele houding mooi. Het zijn heel vreugdegevende mensen, ze zijn heel vreugdegevend. En bovendien, als je een ander soort persoon ontmoet dan kan hij er vreugdevol uitzien, hij kan proberen je vreugde te geven, maar de vreugde zal in werkelijkheid niet zo diep zijn; het zou eerder vreugdedodend zijn.

Dus het is belangrijk voor ons om onze as dieper te maken, en dat is waar we de nodige volharding missen, de nodige inspanning die we hierin moeten stoppen. Nu hebben sommige mensen automatisch een heel diepe as, en sommige mensen hebben een heel, je zou kunnen zeggen, een heel beperkte soort as. Deze as moet groter gemaakt worden. Nu, als je naar mijn puja komt en zo dan maak ik ze groter, akkoord, maar dit is slechts tijdelijk. Om het zo te behouden moet men thuis werken, en ook in de collectiviteit. Men moet heel veel werk thuis doen door middel van meditatie. Maar dit moet op een ernstige manier gebeuren. Het zou niet gewoon voor de grap moeten zijn, niet frivool, of dom – dat is niet de manier. Het moet op een heel ernstige manier gebeuren, in de betekenis dat het een toegewijde taak is die je op je hebt genomen, het is een meditatieve kwestie; het is een gebed tot God zou je kunnen zeggen, het is een puja voor God. Het moet worden gedaan met dit ontzag, want eerbied is de sleutel tot succes. Als je geen eerbied kent voor jezelf en geen eerbied voor anderen, dan kan het niet worden gedaan. Maar eerst moet je eerbied hebben voor je eigen leven. “Wat doe ik met mijn leven? Op welke manier verspil ik het? Waarom zou ik het verspillen? Waarom zou ik niet diep zijn? Uiteindelijk moet er een doel zijn in mijn leven. Ben ik mijn doel aan het vervullen, doe ik dat?”

Als al deze zaken in je hoofd opkomen, dan zal je begrijpen dat het heel gemakkelijk is je ego te bevechten, want normaal gezien vechten mensen om de kleinste dingen. Ik heb gemerkt dat ook in Sahaja Yoga mensen ruziemaken om dingen zoals, ik bedoel, die zo nutteloos zijn, totaal nutteloos. Voor mij klinkt het belachelijk om zelfs maar te vermelden op welke manier mensen vechten om kleine dingen en ruziemaken. Maar een diepe persoon, zelfs al spreekt hij niet veel, zelfs al schept hij niet veel op, zelfs als hij niet op de eerste rij zit, hij uit zichzelf door zijn diepte, omdat ik zo beter door hen kan werken.

Dus om dit te ontwikkelen moet je mediteren, het is belangrijk te mediteren; elke dag, elke dag, elke dag. Je kan een dag niet eten, je kan een dag niet slapen, je kan een dag niet naar je werk gaan, je kan wat dan ook niet doen dat je elke dag doet – maar je moet elke dag mediteren. Dat is een belangrijk punt, om het centrale vernauwde gedeelte in een groter gebied te veranderen. Als het nu zo gebeurt dat je dat begint te ontwikkelen, dan is het eerste wat je aan jezelf zal opmerken dat je geen belang hecht aan comfort, dat je je om geen enkele, maar dan ook geen enkele materiële kwestie druk maakt. Wat het ook is, je staat erboven, je breekt er je hoofd gewoon niet over – laat het zo zijn. Je wil gewoon niet betrokken zijn bij iets waar je niet op je plaats bent. Je verwijdert je er gewoon van en je denkt “O God, dit is teveel voor me, ik geef er gewoon niet om.”

Dus je gehele aandacht keert zich nu naar binnen. Wanneer de aandacht zich naar binnen begint te keren dan breidt het zich meer uit. Het is het innerlijke gedeelte dat de Brahma nadi genoemd wordt, en dit begint zich uit te breiden en uit te breiden. Nu, zelfs in de kleinste dingen: stel bijvoorbeeld dat ik iemand niet heb vernoemd en iemand anders wel, dan denken ze: “O, waarom noemde moeder mijn naam niet?” Dit is zoiets onbelangrijks dat het geen verschil maakt. Zolang je een diepe as hebt ben je bij me, ben ik bij jou, volledig één met elkaar. Maar deze uiterlijke dingen zijn, “O, ze gaf een mooie sari aan iemand anders, ze heeft ons nog nooit een sari gegeven, ze heeft dit niet gedaan, dat niet gedaan.” Als al deze dingen in je hoofd opkomen, dan betekent dit dat het absoluut waar is dat er iets mist in jou. Of als je probeert te klagen, “O, ik ging daarheen, ik moest met een bus gaan en ik moest op dit ding staan,” dat betekent dat je totaal geen voldoening hebt. Deze verruiming geeft je voldoening. Dat is hetgeen dat je voldoening geeft, en dat je werkelijk zo op je gemak doet voelen in elke situatie, in elke positie, in elke levenswijze, en je wil geen enkel ander comfort hebben. En dit moet men ontwikkelen, door meditatieve inspanning.

Het tweede is, dat we moeten weten dat Sahaja Yoga zoals het vandaag de dag is, een collectief gebeuren is. Ik zie vooral bij Indische mannen, dat ze nooit werk doen met hun handen, wat een slechte zaak is. Omdat ze hun handen helemaal niet gebruiken is hun collectiviteit armoedig, heel armoedig. Indiërs hebben de ergste collectiviteit. Als je een ashram hebt, ik weet niet waarom we deze ashram zouden moeten bouwen, niemand zal er gaan wonen. Ze willen hun eigen huizen hebben, hun eigen families, hun eigen kinderen; zij zijn het ergste van allemaal voor de collectiviteit. De reden is dat Indische mannen nooit met hun handen werken. Ze kunnen niet één spijker slaan – zo zijn er velen – laat staan iets repareren. Ze zullen met hun handen in hun zij staan en gewoon andere mensen aan het werk zetten, zie je. Er is een gezegde in Marathi, een heel interessante… dat is, “Op een kameel zitten en de geiten hoeden.” Dus dat is heel typisch voor Indische mannen. Ze kunnen niets repareren, ze kunnen niets doen. Nu, stel dat iemand iets klaarzet, dan zullen ze gewoon zo staan en toekijken, ze zullen nooit hun handen uit de mouwen steken.

Dus voor elke Sahaja yogi is het belangrijk wat we shramadaan noemen. Ze moeten wat shramadaan doen. Shramadaan betekent het verrichten van wat werk, en dat is wat we missen. Dat je zelfs als het erop aankomt beter je huis schoonmaakt, je zou beter de buitenkant van je huis schoonmaken, probeer een tuin rondom je huis aan te leggen, probeer je huis te schilderen, doe iets van werk met je handen, en zelfs als je niets hebt, kan je zelfs je haar kammen of zoiets. Wat je maar denkt dat het gemakkelijkst is om mee te beginnen, want ik denk dat mensen zelfs dàt niet doen. Ze scheren zich nog niet eens zelf, ze gaan naar iemand om zich te laten scheren – ik bedoel, absolute luilakken zijn het.

In het Westen echter zien we dat de mensen wèl hun handen gebruiken. Daarom, zie je, omdat ze hun handen kunnen gebruiken, zijn ze heel collectief. Dus zij scoren een punt op het vlak van collectief zijn, terwijl de Indiërs een punt scoren omdat ze Indiërs zijn en een erfgoed hebben en weten wat de Kundalini is, ze weten over Ganesha, ze weten alles. Dus zij scoren een punt op dit vlak. Dus het is de linkerkant dat het verlangen is, de rechterkant is de actie; opnieuw komen we terug in dezelfde positie waar we een onevenwicht hebben, dat de actie plaatsvindt in het Westen, en hier is er alleen het denken – “oké, we zullen dit doen” – plannen. Iedereen is aan het plannen. Niets werkt uit. Je blijft maar plannen, plannen, plannen. Nu bouwen we één enkele ashram in Delhi sinds de laatste, ik denk, tien jaar. Het is als de Taj Mahal, vertel ik je! En het is zo moeilijk, zie je, te begrijpen waarom het hen zoveel tijd heeft gekost terwijl het niet zo’n groot gebouw is, niets. Maar dit komt niet enkel door de Sahaja yogi’s maar ook andere factoren, omdat iedereen zo is, alles wordt uitgesteld, alles zal morgen gedaan worden. “We zullen dit morgen doen.” Dan zal er één persoon komen, iemand anders zal niet komen. Zoals we het ook op school leerden, we kregen een som of iets om op te lossen zoals, kijk, er was: er werd één huis gebouwd, drie personen kwamen werken en één rende er weg. Daarna kwamen er twee personen werken en één ervan bleef en twee renden er weg; en daarna kwamen er vijf personen werken en twee renden er weg. Dus hoe, wanneer zal het huis klaar zijn? Nooit! Met zulke weglopers kan het nooit afgemaakt worden. Zo is het nu eenmaal.

Dus dit is waar we collectiviteit missen. Ik zei dat alle Indiërs moeten zoeken naar een plaats waar ze iets kunnen planten. Probeer een plaats te vinden waar ze een paar mooie banyanbomen kunnen planten, ze samen water geven, er samen aan werken. Nu zijn de Indische vrouwen hier beter in. Zij doen veel werk wat het koken betreft en dergelijke, maar het andere gedeelte is niet aanwezig. Het andere gedeelte is intelligentie, het andere gedeelte is het nadenken. Nu, als ze de hele tijd denken, “O, mijn man houdt hiervan, ik moet dit voor hem koken,” en als de man nu bijvoorbeeld een citroen bij zijn eten wil. Stel dat er geen citroen in huis is. Dan zal deze vrouw op en neer rennen, overal heen, om de citroen voor haar man te halen, omdat hij anders het eten niet zal opeten. Het maakt niet uit, als hij eens in de zoveel tijd niet eet dan geeft dat niet. Maar de vrouwen zullen het proberen, want zie je, ze moeten hun, ze begrijpen één ding, dat je hun maag tevreden moet stellen. Op dat vlak zijn ze vrij gevoelig in India, omdat ze hier echte tijgers zijn, alle echtgenoten zijn als tijgers, dus je moet zorgen dat ze gevoed zijn; anders zie je, God weet wanneer de tijger je zal bespringen.

Daarentegen heb ik in Engeland of Amerika gezien, dat de echtgenoten net als geiten zijn en de vrouwen zijn als tijgers! En de verwesterde Indische vrouwen zijn ook zo, en wanneer ze naar het Westen gaan, heb ik gezien dat zelfs eenvoudige vrouwen als tijgerinnen worden. Het is heel verrassend hoe ze onmiddellijk veranderen naar deze positie, zelfs al dragen ze geen jeans en al deze dingen, maar ze worden zo. Dus dit onevenwicht ontstaat in een mens wanneer hij niet begrijpt dat je als de as van Moeder Aarde moet zijn en niet de Steenbok of de Kreeft. Dit evenwicht komt door onze diepte, en deze diepte moet verbeterd worden. Niet door er simpelweg over te praten, door over Sahaja Yoga te praten, maar door werkelijk op een ernstige manier aan meditatie te doen, door werkelijk op een oprechte manier te mediteren.

Ten tweede, moeten we wat collectief werk doen. Nu hebben we in India, bijvoorbeeld, architecten. Ze hebben nog nooit iets met hun eigen handen aangeraakt. Ze zitten te tekenen, zie je, dat is alles – klaar. Nu, na het tekenen, kan je doen wat je wil. En nu hebben ze problemen, praktische problemen, ze kunnen niet één spijker inslaan. Ze zijn allemaal wat je noemt ‘witte boorden’, zakenlui. Totaal nutteloos voor welk handwerk dan ook. Ze kunnen geen enkele handenarbeid verrichten. Zelfs als ze, bijvoorbeeld, een van deze stoelen moeten optillen en uitvouwen, dan kunnen ze dat niet, normaal gezien. Dus onder deze omstandigheden moet men begrijpen dat we van een samenleving komen die totaal rampzalig is als het op de collectiviteit aankomt, dus laat ons collectief zijn. Laat ons proberen iets collectiefs te doen. Maar de collectiviteit is zo armzalig in India, zo armzalig dat ze zelfs hun vrouwen niet fatsoenlijk behandelen. Ze zullen niet op een vriendelijke manier tegen hun vrouw praten, tegen hun kinderen; voor hen is het absoluut adharmisch[3] vriendelijk te zijn tegen hun vrouw.

Nu, de andere kant is dat de westerse mensen zoveel belang hechten aan collectiviteit dat ze hoe dan ook proberen een compromis te vinden, en proberen het familieleven in orde te houden. Dus dit zijn de twee extremen die we hebben. Ondanks dat is toch, dankzij de wijsheid van Indische vrouwen, het familieleven heel sterk gevestigd. Maar als je zulke mannen zou zien in Engeland, dan kan ik je vertellen dat niemand de onzin zal verdragen die Indische mannen hier hun vrouwen aandoen. Absoluut, de manier waarop zij zich gedragen is onvergeeflijk. Dus het evenwicht tussen vrouwen en de mannen: waar de as is, is thuis. Thuis is de as. Wat voor soort gesprekken voer je thuis? Waar denk je aan, wat is je probleem? Waar is je aandacht, waar discussieer je over? Dat is heel belangrijk om te zien. Daaraan zal je ontdekken wat er gaande is in de familie. Als je bijvoorbeeld slecht spreekt over elkaar, als je je kind tegen je man opzet, als de man tegen de vrouw, (de vrouw) de kinderen opzet tegen de man, op die manier. Als het op die manier gebeurt, wat er dan gebeurt, is dat de as daar niet in goede staat kan zijn. De as is liefde, de as is liefde, maar niet uitbuiting of verwennerij – het is liefde.

In een land als het onze, zie je, wat is de as die we hebben? De as van ons land is adhyatma. We moeten nu ophouden te hunkeren naar geld, ontwikkeling, dit, dat. Hou je eerst aan adhyatma. Als mensen realisatie krijgen voordat ze ontwikkeld zijn, zal het probleem zich niet vormen dat er hier nog een Amerika ontstaat. We hoeven niet communistisch te worden, we hoeven niets te doen van die stijl, want communisten zijn net hetzelfde als Amerikanen, er is totaal geen verschil in temperament. Als een Amerikaan in Rusland mag verblijven zal hij zich net zo gedragen als een Rus zich gedraagt, en als een Rus naar Amerika wordt gestuurd zal hij zich op dezelfde manier gedragen als de Amerikanen. Er is totaal geen verandering.

Als nu de as van adhyatma in elk land waar iemand zijn spirituele groei nastreeft, als het allerbelangrijkste wordt beschouwd en nagestreefd wordt, dan kan geen enkele mate van ontwikkeling, geen enkele mate van al deze dingen dat land vernietigen, het zal geen oorlogen kunnen creëren. Er zal overal vrede zijn, er zal overal vreugde zijn.

Dus op deze dag van Makar Sankrant, laat ons zeggen dat de Sankrant nu voorbij is, en dat we moeten uitkijken naar het nieuwe tijdperk van een nieuwe maan die ons zegent, en de machtige zon die op komst is om ons alle energie te geven die we nodig hebben, om de komst van het gouden tijdperk van Sahaja Yoga te vieren.

Moge God jullie allen zegenen.