Shri Vishnumaya Puja – “Voel je niet schuldig” – Everbeek, België – 4 juli 1992
NlTVD 2015-0912 Eind versie
Vandaag doet zich de unieke gelegenheid voor om een Vishnumaya Puja te houden, want zij heeft dit huis bezocht. We moeten haar vereren. Maar eerst moeten we weten wie Vishnumaya is. Het is heel belangrijk dit te weten, want in de Devi Mahatmyam wordt zij enkel beschreven als de incarnatie van de Godin.Men noemt haar Vishnumaya. Maar laten we eens kijken wie ze eigenlijk is, deze Vishnumaya.
Vishnumaya is de Kali, zo kunnen we stellen, en de dochter van Mahakali. Zij kwam op deze aarde en doodde ontzettend veel duivels en vele rakshasa’s[1], om de heiligen te verlossen van hun agressie. Zij handelt altijd op deze manier, om zo alle negativiteit in de wereld te vernietigen. Ze doet dit vliegensvlug, moet ik zeggen; ze weet waar de negativiteit zich bevindt en ze probeert deze negativiteit zo snel mogelijk te verbranden.
Haar achtergrond is als volgt: Vishnumaya was de dochter van Mahakali, die eigenhandig door Mahakali geschapen werd om deze demonen te bestrijden, en om deze taak uit te voeren werd zij uitgerust met speciale wapens. Maar ze werd ook geboren in de tijd van Shri Krishna, als de zus van Shri Krishna. Terwijl oorspronkelijk Shri Krishna gedood zou worden door zijn oom – jullie kennen het verhaal wel – werd zij met hem verwisseld. Zij was dus in werkelijkheid de dochter van Yeshoda, die werd verwisseld met Shri Krishna. En dit pasgeboren meisje werd gedood door de oom van Shri Krishna, waarna ze de bliksem in de hemel werd en aankondigde: “Shri Krishna is al geïncarneerd; uw lot ligt in zijn handen en hij zal u doden.” Dit vertelde ze Kamsa.
Dit is dus Vishnumaya. Vervolgens nam zij opnieuw haar geboorte in de tijd van Shri Krishna, toen hij koning was van Dwarika, en zij huwde de vijf Pandava’s[2]. Want zij was ook Draupadi. Dit heeft een betekenis, namelijk dat zij degene is die de vijf elementen verenigt. De vijf Pandava’s vertegenwoordigden de vijf elementen, en daarom verenigde zij hen in de gedaante van één echtgenote. Zij is namelijk degene die alle vijf de elementen waaruit dit materiële universum is samengesteld met elkaar verenigt. We zien dus dat er een relatie gevestigd is met Shri Krishna, en zoals je weet behandelde Shri Krishna haar als een zus.
Je zult ook wel weten dat toen ze probeerden Draupadi te vernederen door haar sari af te wikkelen, het Shri Krishna was die haar te hulp kwam, omdat ze zijn zus was en een zeer machtige vrouw. Zij is ook verantwoordelijk voor de Mahabharata[3]. Zij is degene die het veroorzaakte, want zij was degene die hun zei: “Jullie moeten in gevecht gaan met de Kaurava’s[4].” Ze zei hun heel duidelijk: “Ga in gevecht met de Kaurava’s; niet enkel om hen te verslaan, maar om ze te vernietigen.” Want de kuisheid van de vrouw is van zeer groot belang, en in India geldt dat iedereen die aan de kuisheid van vrouwen probeert te raken vervloekt en vernietigd moet worden. Dit was dus een heel belangrijke boodschap van de Mahabharata: enkel doordat men haar zo zwaar had beledigd brak deze oorlog uit waarin ze allemaal werden vernietigd.
Dit is de geschiedenis van Vishnumaya. Maar omdat alle godheden nu in de Adi Shakti[5] verblijven, is zij weerspiegeld in jullie linker Vishuddhi. En de linker Vishuddhi is heel belangrijk, omdat wij problemen hebben met ons ego. Wij hebben werkelijk iemand nodig om ons eraan te herinneren dat we dit ego niet hebben om anderen te domineren. En deze herinnering kan tot ons komen vanuit ons geweten of hoe je het maar wil noemen, uit onze opvoeding, waarna het zich in onze linker Vishuddhi vastzet als wolken van schuldgevoelens. En zoals je weet beweren ook de katholieke kerk en al deze mensen uit elke religie dat je een zondaar bent, en dit zet zich allemaal vast in de linkerkant van je Vishuddhi chakra. Deze schuldgevoelens zijn er dus. Er zijn schuldgevoelens, dan komt zij (Vishnumaya) ook. En als deze schuldgevoelens met elkaar in wrijving komen – zoals de wolken in de lucht – dan bezorgt Vishnumaya je een brandend gevoel. Zij verbrandt de bhoots daar, ze verbrandt onze schuldgevoelens en ze neemt de twijfels weg die we over onszelf hebben, met haar licht.
Maar als je nog maar pas in Sahaja Yoga bent dan merk je dat je, als de Kundalini opstijgt, steeds je linkerkant voelt; heel duidelijk, als een pijnlijk of brandend gevoel. Soms zeggen mensen: “Moeder, waarom voel ik het hier branden als de Kundalini opstijgt?” Dat is Vishnumaya, die alles probeert weg te branden. Dit branden is een van haar eigenschappen. Zo kan het waterelement dingen in zich oplossen, en ijs kan je kalmeren; maar Vishnumaya is een element vergelijkbaar met elektriciteit – zij brengt je werkelijk weer in vorm door alle negativiteit in je weg te branden. Het is erg verrassend dat deze kracht van Vishnumaya in het linkerkanaal werkzaam is, maar toch dit vuur in zich heeft waarmee ze de bhoots van de negativiteit in het linkerkanaal kan wegbranden.
Laten we nu eens nagaan hoe we deze bhoots in onze linkerkant laten ontwikkelen – dat is zeer interessant. Aangezien we het nu over Vishnumaya hebben, zouden we namelijk beter met haar samenwerken in plaats van onszelf nog meer leed te bezorgen.
Vooral in het Westen hebben we hiermee te maken; ik bedoel, in India denk ik niet dat er ook maar iemand zich schuldig voelt over wat dan ook. Het is werkelijk verbazingwekkend: ik heb nog nooit een Indiër gezien die zich schuldig voelde. De reden is dat als iemand in India iets fout doet – je weet dat men in hun cultuur steeds zegt: ‘dit zijn slechte manieren, dat zijn slechte manieren’, enzovoort. Als iemand dus per ongeluk iets fout doet, dan kan hij zich misschien knorrig gedragen ten opzichte van de ander, maar hij zou zich nooit schuldig voelen en denken: “Ik heb die persoon gekwetst,” of: “Ik heb iets verkeerds gezegd,” of: “Ik had dat niet moeten zeggen.” In de hele cultuur vind je ook geen enkele uitdrukking voor ’sorry’ of ‘dank je’. India heeft een eigenaardige cultuur. Er bestaat geen woord voor ‘sorry’, en ‘dank je’ zeggen ze ook nauwelijks. En altijd maar ‘dank u’ te zeggen, en ‘goedemorgen’, ‘goedenavond’; ik bedoel, door dit altijd maar te zeggen wordt het voor ons meer een soort kunstmatige gewoonte.
In Maharashtra zeggen de vrouwen zelfs nooit namaste[6]; tenzij aan de Godin, of God, of aan incarnaties, of in de tempels. Zij zullen nooit tegen om het even wie ‘namaskar’ zeggen. Ze doen enkel zò, of misschien glimlachen ze even, meer niet. De reden is dat we enkel voor God hoeven te buigen. Waarom zouden we tegen iedereen ‘goedemorgen’ of ‘goedenavond’ moeten zeggen? We hoeven enkel ‘goedemorgen’ te zeggen aan God. Dat is de situatie, zo wordt het daar gedaan.
Als je nu in het Oosten iets verkeerds hebt gedaan, ik bedoel in India – als je iets hebt gedaan dat je niet had moeten doen – dan zijn er slechts twee manieren waarop men daarmee omgaat. De eerste is het te gaan opbiechten bij die persoon: “Ik heb deze fout gemaakt, nu mag je mijn keel oversnijden, doe wat je wilt. Welke straf je me ook oplegt, ik ben bereid ze uit te voeren.” Dit is de eerste manier; het te bekennen: “Als je vindt dat ik iets fout heb gedaan, dan mag je me nu onmiddellijk slaan; ik zal de klap wel in ontvangst nemen.”
Stel dat je bijvoorbeeld op een brutale manier tegen je vader spreekt – je mag zo niet spreken, het zijn slechte manieren want hij is ouder. Het is verkeerd een oudere persoon te beledigen, dus ga je naar die persoon toe, je raakt zijn voeten aan en zegt: “Het spijt me dat ik dit gezegd heb en ik hoop dat u me vergeeft.” Waarop de ander zegt : “Ik vergeef het je.”
Ik zal een voorbeeld geven. We waren in Rusland en er ontstond een klein probleem tussen twee personen. Een van hen was jonger en de ander was een stuk ouder – Sahaja yogi’s. Ik zal je vertellen hoe ze reageerden. De oudere man kwam om twee uur ’s nachts klagen dat de ander had gezegd: “Je hebt geen idee waartoe ik in staat ben!”
Ik vroeg: “Echt waar? Zoiets had hij inderdaad niet tegen u moeten zeggen.” Dus liet ik de ander halen; ik maakte hem wakker rond half drie. En ik vroeg: “Waarom heb je zoiets tegen hem gezegd? Je had dat niet moeten zeggen. Hij is ouder dan jou, je kunt zo niet tegen hem spreken.” Hij zei: “Moeder, hij sprak me aan alsof hij het tegen zijn bediende had. Hij sprak niet tegen mij zoals het hoorde, en daarom zei ik dat.”
Maar ik zei: “Toch mag je zo niet spreken tegen iemand die ouder is; je mag zo niet spreken.” Hij zei: “Ja, dat is waar, ik weet dat ik een fout heb gemaakt; en eigenlijk sliep ik ook niet, ik werd niet wakkergemaakt, ik sliep niet. Ik zat te denken: “Morgenvroeg moet ik hem om vergiffenis vragen en het weer goedmaken.” Ik zei: “Doe het nu maar.” En hij stond onmiddellijk op, raakte zijn voeten aan en zei: “Vergeef me; want u bent zelf ook te ver gegaan.” En hij antwoordde: “Dat is waar, ik ben ook niet correct geweest, dus vergeef jij me ook.” Klaar!
En in het Westen was het vroeger ook zo slecht nog niet. Als er toen ruzie was tussen twee mannen gebruikten ze gewoon hun vuisten. Ze gaven elkaar een stevige boks, en iedereen sloeg er op los. En daarmee was de zaak afgedaan.
Maar tegenwoordig kun je niemand meer slaan, en je kunt ook niet om vergiffenis vragen, want je trots staat op het spel, enzovoort. En dit kunstmatige gedrag maakt dat je je schuldig voelt, want je zou het wél zo moeten doen. Als iemand – dat is heel normaal – als iemand iets verkeerds tegen je heeft gezegd, geef hem dan gewoon een boks en vraag hem: “Waarom heb je zo tegen me gesproken?” En dan zal diegene jou ook een boks verkopen, en daarmee af! Dat was vroeger heel normaal, je ziet het in alle oude Amerikaanse films – ik heb het de hele tijd gezien!
Al deze schuldgevoelens worden veroorzaakt door een gekunstelde houding. Ik vroeg me altijd af: “Waarom voelen ze zich toch schuldig over van alles en nog wat?” En de belangrijkste reden hiervoor is een gekunstelde houding.
Het komt door het feit dat je het niet kunt opbrengen tegen iemand te zeggen: “Het spijt me dat ik dit gezegd heb, vergeef me alsjeblieft.” En de ander zou je dan misschien niet eens willen vergeven. De reden is een gekunstelde houding, en een gebrek aan communicatie. Er is geen communicatie.
Ik bedoel, in een land als India kunnen mensen met elkaar vechten, waarna je ze vervolgens elkaar ziet omhelzen. In de meeste gevallen duurt het niet lang. Maar als er werkelijk een groot probleem bestaat tussen twee families of met een bepaalde persoon – iets dat heel diep ligt – dan houden ze hun been stijf. Dan zullen ze niet tegen die persoon spreken en ze zullen een afstand bewaren, en dat blijven ze de hele tijd volhouden.
Maar hier is dit niet het geval. Hier houden ze op een oppervlakkige manier contact met iedereen. Op een oppervlakkige manier praten ze met iedereen, maar van binnen voelen ze zich schuldig. Dus wat er gebeurd is door dit oppervlakkige, kunstmatige gedrag is dat we problemen krijgen met onze linker Vishuddhi, en dan wordt Vishnumaya kwaad. Dat is de reden waarom de meeste mensen in het Westen, zoals ik heb gemerkt, last hebben van hun linker Vishuddhi; en zelfs ik heb het van jullie overgekregen. Zo is dat.
Er is dus niets van aan; het is artificieel, het is een illusie, er is niets om je schuldig over te voelen! Per slot van rekening, als je werkelijk iets verkeerd zou hebben gedaan, dan zou je nu in de gevangenis zitten. Maar jullie zitten hier, dus hoe kun je dan schuldig zijn?
Dit probleem met schuldgevoelens heeft ons groeiproces in Sahaja Yoga nagenoeg onmogelijk gemaakt, dat weet ik. De vraag is dus nu eerst en vooral hoe je je ego kunt overstijgen. Het ego is er nu eenmaal; en wanneer je dit ego ziet maar je kan niet toegeven dat je egoïstisch bent, dan moet het resultaat een blokkade zijn in je linker Vishuddhi.
Het eerste wat je dus moet doen is in te zien dat je ego hebt. Goed, ga dan voor de spiegel staan, stel jezelf onafhankelijk op van je spiegelbeeld en zet je eigen spiegelbeeld maar eens goed op zijn plaats: “Hoe durf je ego te hebben! Je bent een Sahaja yogi, en je hebt het recht niet ego te hebben.”
Maar als je je schuldig voelt zul je zelfs niet merken dat je ego hebt. Je zult de schuld wel voelen, maar je zult nooit zien dat je ook ego hebt. En zo blijft het ego bestaan en het linker Vishuddhi probleem blijft ook bestaan. Terwijl beide problemen gemakkelijk kunnen worden overwonnen door jezelf onder ogen te zien – door jezelf te zien zoals je bent: “Was dit mijn ego? Ja. Waarom heb ik nog ego?”
Er zijn verschillende manieren om al deze onevenwichtigheden in onszelf op te lossen, met behulp van Sahaja Yoga. Het is niet moeilijk. We hebben er al opgelost. Als je weet hoe de rechter- en de linkerkant werken dan is het doodeenvoudig.
Sahaja Yoga is niets anders dan het bewegen van je vingers en je handen – meer niet. De diagnose wordt niet gesteld door je bloed af te tappen, je tong te verwijderen en je ogen uit te nemen om je vervolgens ‘gezond’ te verklaren. Zo werkt het niet. Je kunt simpelweg zelf voelen dat je gezond bent, dat je in evenwicht bent. En als dat evenwicht eenmaal gevestigd is, dan is er geen probleem meer met Vishnumaya.
Deze Vishnumaya, die de zus was van Shri Krishna en later in de gedaante van Draupadi kwam en dat alles, bestaat ook vandaag nog – in dit licht, en in jullie linker Vishuddhi. Maar de mensen willen niet inzien wat er mis is met hen. Dat is het grote probleem.
Zo was er in York een kerk waar de bisschop van Durham – een waardeloze man – beweerde dat Christus maar een doodgewone man was en dat hij misschien wel homoseksueel geweest was. Kun je je dat voorstellen? Hoe kan iemand zoiets zeggen? Ik bedoel, het te moeten aanhoren is zelfs al teveel! En:“We moeten hier onderzoek naar doen, we moeten dit uitzoeken aan de hand van nieuwe ontdekkingen.”
Kun je je voorstellen dat hij zoiets onmogelijks zegt, in een kerk? En nadat hij dit allemaal had gezegd tijdens de mis, was onze aartsbisshop van Canterbury – nog zo’n type – zo onder de indruk van de nieuwste bevinding van deze man dat hij hem huldigde in een kerk in York. En na deze ceremonie – toen de dienst bijna voorbij was – zagen ze onweerswolken opdoemen rond de kerk. En toen de mensen allemaal buiten waren sloeg de bliksem in en verwoestte de hele kerk, behalve het onderste deel. En in plaats van in te zien dat het verkeerd was wat ze hadden gedaan, zeiden ze: “Aanschouw de genade van God en de genade van ons geloof; het onderste gedeelte van de kerk is niet afgebrand!” Wat een verklaring! Ze kunnen het mooi uitleggen.
Ik heb gezien dat dit hier heel vaak voor voorkomt, want het verstand is hier heel intelligent: “Ik deed dat omdat ik zus of zo dacht.” Je hebt altijd een verklaring voor alles wat je verkeerd hebt gedaan. “Ja, maar ik dacht…” Maar niemand is geïnteresseerd in de reden waarom jij zo dacht. Als je je afvraagt: “Waarom dacht ik zo?” dan ontvlucht je het feit dat je ego zich verdedigt nadat het anderen, of zelfs God, heeft gekwetst. Ze geven een verklaring; zo proberen mensen zich er onderuit te wurmen. En zo heb ik er velen gekend, zoals de heer Waldheim. Ze proberen zich een weg te banen uit alle problemen die ze hebben gecreëerd, uit alle slechte dingen die ze gedaan hebben; ik bedoel, op de een of andere manier weten ze zich er onderuit te draaien. En daarvoor hebben ze deze methode ontwikkeld: om iets te kunnen zeggen dat hun op een of andere manier een kleine ontsnappingsmogelijkheid kan bezorgen. Maar ze willen zichzelf niet onder ogen zien. Wij moeten nu dus beseffen dat we onszelf onder ogen moeten zien.
Ik ken zo zelfs Sahaja yogi’s – er zijn er sommigen die ook nu nog zouden zeggen: “Ja, maar ik dacht…” Maar waarom dàcht je? Je had de vibraties moeten raadplegen! Je bevindt je niet langer op het niveau van het denken; je bevindt je nu op het niveau van de vibraties. Waarom gebruik je je vibratorische bewustzijn dan niet?
“Ik dacht…” Zodra die gedachte van ‘ik dacht’ bij je opkomt, is je aandacht op een illusie gericht. De realiteit is dat je een fout hebt begaan; goed, geef toe dat je een fout hebt begaan en dat die rechtgezet moet worden. Neem nu een auto; als een auto niet goed werkt, dan zegt hij toch ook niet: “Ja, maar ik dacht…”, of wel soms? En wij vragen ons ook niet af wat de auto zal hebben gedacht – nooit! We repareren de auto, en daarmee gedaan. Als we nog met de auto willen rijden, dan repareren we de auto.
Zo zou ook het verstand dat ‘ik dacht’ zegt eigenlijk zichzelf moeten corrigeren. Deze woorden – ‘ik dacht’ – zouden dus voorgoed uit het taalgebruik van Sahaja yogi’s moeten verdwijnen. Want wij denken niet, zie je, we verkeren in gedachteloos bewustzijn. En dan evolueert alles op de juiste wijze. Vanaf het moment dat je begint te denken: “Ik ben hier verantwoordelijk voor”, dan is het afgelopen. Zodra je begint te denken: “Ik ben nergens verantwoordelijk voor”, dan wordt alles door God gedaan. “Ik ben nergens verantwoordelijk voor. Als er iets fout is gegaan, dan is dat een fout van God; laat hem dan maar last krijgen van zijn linker Vishuddhi. Maar ik heb niets verkeerd gedaan.” Maar als ik zeg: “Ik dacht…” dan neem ik automatisch de verantwoordelijkheid op mezelf, waardoor ik mijn eigen problemen creëer. Om een beslissing te kunnen nemen moet je dus in gedachteloos bewustzijn verkeren.
Vaak zie ik alles om me heen gebeuren alsof het een toneelspel is. Dan houd ik me op de achtergrond terwijl ik denk: “Goed, goed; wat er ook gebeurt, het is allemaal in orde. Ik zal me erbij neerleggen.”
Want wat er ook moet gebeuren, het gebeurt toch volgens Gods wil. Maar mensen hebben hier tegenwoordig geen boodschap meer aan. Vroeger wel, en zo werden ze gecorrigeerd; het loonde, het leverde resultaat op.
Nu hebben ze eindelijk geaccepteerd dat alles wat Moeder beslist het beste is. Maar in werkelijkheid beslis ik niets – om heel eerlijk te zijn doe ik helemaal niets. Maar ik zie zo klaar en duidelijk dat dit het juiste is om te doen, dus waarom zou je dan nog verkeerde dingen doen? Op deze manier moet je jezelf ontwikkelen om dit probleem met de Vishuddhi te kunnen overwinnen.
Maar je moet ook Vishnumaya vereren. Je moet haar elke dag gedenken, want hier ligt de oorzaak van een veelvoorkomende tekortkoming in het Westen. Wat gebeurt er namelijk als je Vishnumaya in slechte staat is en kwaad op je is? Dan blijf je maar de ene schuld na de andere opstapelen, schuld na schuld, schuld na schuld. Maar als je voortdurend alert bent en je Vishnumaya ongeschonden houdt, wat gebeurt er dan? Dan zorgt ze voor je, en ze zal geen enkele schuld toestaan binnen te komen. En dan is de vreugde van je Spirit maximaal. Zolang er nog schuld is, doet die er afbreuk aan. Dan zeg je: “O, ik ben zo gelukkig Moeder! Ik voel me fantastisch, ik ben zo blij en vreugdevol!” En wat gebeurt er dan plotseling? “O, nu heb ik weer iets verkeerd gedaan.”
Ik heb mensen zich zorgen zien maken om de kleinste dingen. Ik bedoel, natuurlijk leid ik ook nog een ander leven in een heel gesofisticeerde wereld. Op een keer was er een man aan het eten – en alles was in orde, tot plotseling: “Oei!” “Wat is er aan de hand?” “Ik had naar die persoon moeten bellen, en ik heb hem niet gebeld!” “Maar u bent nu aan het eten… Waarom maakt u zich daar zo druk om?” “Nee, ik had het moeten doen!” “Maar wat kan er nu gebeuren? U hebt niet gebeld – goed, dan is het niet anders. Niets aan de hand; eet nu eerst en bel hem later op.” En vervolgens kwam hij erachter dat de man in kwestie er helemaal niet was en dat hij hem dus nooit had kunnen bereiken.
Door al dit soort situaties hebben we dus in zekere zin bepaalde normen gecreëerd in ons leven; en deze normen zijn zo artificieel! Stel dat ik ergens moet zijn om een bepaalde tijd, en ik ben er dan niet – wat dan nog? Ik had er moeten zijn; maar als je er niet bent, wat heeft het dan voor zin je daar slecht over te voelen? “Ik had er al moeten zijn!”
Je zult versteld staan: de vliegtuigen zullen wachten, de man zal wachten – alles zal wachten, zelfs al kom je acht uur later. Het zou allemaal zo gebeuren, maar eerst moet je in harmonie komen met deze allesdoordringende kracht – met Vishnumaya. Als je hiermee in harmonie bent – als je met haar in harmonie bent, dan zul je nooit ergens moeite voor hoeven te doen; alles zal binnen handbereik zijn.
Simpelweg alles staat tot je beschikking, want herinner je, je bent nu in het Koninkrijk van God binnengetreden. Test het eens! Maar je blijft maar je menselijke onwetendheid gebruiken, waardoor je misleid wordt. Probeer je ervan bewust te blijven dat jullie verlichte mensen zijn – dat je niet langer zomaar iemand gewoon bent. Maar wat heeft dit voor zin als jullie je krachten niet gebruiken? Het is alsof je een bedelaar op de troon zet. En als er mensen bij komen, bedelt hij nog, wat het ook zij. Maar je bent tot koning gekroond, waarom bedel je dan nog?!
Dus het is onze religie dat we ons niet schuldig voelen. Voel je niet schuldig! We moeten onszelf onder ogen zien. Als we een fout hebben gemaakt, dan moeten we met een open hart aanvaarden dat we die fout hebben gemaakt. Verontschuldig je bij de persoon in kwestie, doe wat nodig is om het weer recht te zetten, zorg ervoor in plaats van het opzij te zetten en op te bergen in je Vishuddhi. In het Westen is dit een zeer groot probleem, en het verbaast me te zien dat het alleen maar erger wordt, en dat ze daar nog trots op zijn ook: “O, ik voel me zo schuldig!” Ga dan maar beter naar de gevangenis.
Alle aangename gevoelens, alle gevoelens van vreugde worden vergiftigd door dit schuldgevoel, dat geen enkel nut heeft. Het kan jou niet helpen en het kan anderen niet helpen. Ik dring hier zo op aan, omdat ik weet dat – in het begin tenminste – alle Sahaja yogi’s die ik in het Westen ontmoette deze schuldgevoelens hadden.
En dan hebben we nog het katholicisme. In de katholieke kerk word je verondersteld te biechten. Maar ik heb evengoed protestanten gekend die zich vreselijk schuldig voelden. De protestanten zijn al niet veel beter af. Alleen in India maakt het niet uit of ze katholiek of protestant zijn – niemand voelt zich daar schuldig. Zo vertelde ik jullie laatst een verhaal over mijn kleindochter, die me vroeg: “Grootmoeder, welke zonden heb ik volgens u begaan?” “Wàt?” vroeg ik. “Ik heb geen zonde begaan, maar kunt u me vertellen of ik gezondigd heb?” Ik zei: “Ik zie geen zonden in jou.” En ze zei: “Maar weet u, in onze school vroegen ze me mijn zonden op te biechten – dus wat zal ik opbiechten?” Ik vroeg: “Wat ga je zeggen?” “O, het enige is dat ik twee ijsjes heb gegeten.” Dus ik zei: “Vertel ze dat dan maar.”
Het is zo dom! In de kern is het gewoon ontzettend dom, en Sahaja yogi’s zouden zich niet mogen laten beïnvloeden door deze domheid. Zorg dat je gelukkig blijft, de rest is van geen belang. Ik maak zelf soms ook fouten; zo verwarde ik laatst ineens – ik weet niet waarom – Aristoteles met Tolstoj. Ik weet niet waarom, maar plotseling kwam Tolstoj bij me op, terwijl Tolstoj naar ik weet totaal niets met Aristoteles te maken heeft – en omgekeerd. Maar toch maakte ik die fout, en ik heb me al afgevraagd waarom dit toch gebeurde. En toch is het een belangrijk onderwerp. Want zelfs als men deze mensen beschrijft dan zie je dat Aristoteles Tolstoj in geen enkel opzicht heeft beïnvloed – dat is een feit. Hij heeft hem niet beïnvloed.
Aristoteles was een man van de politiek, en zijn filosofie was heel eenzijdig. En aan de andere kant heb je Tolstoj, die probeerde aan te tonen hoe iemand kan herrijzen. Ik weet niet of je hem al dan niet gelezen hebt, maar naar mijn mening is hij een van de grootste schrijvers van zijn tijd. En toen ik hen laatst met elkaar vergeleek zei ik: “Kijk nu naar deze man! Hij is totaal anders dan Aristoteles. Totaal anders! Ze zijn elkaars tegenpolen, zou je kunnen stellen. Maar hoe komt het dat hij nooit Aristoteles gelezen heeft? Hij was zo’n geleerd man, en toch heeft hij nooit Aristoteles gelezen.” En toen kreeg ik het gevoel dat zijn Russische geest daar de oorzaak van was, de Russische geest is buitengewoon introspectief. En deze introspectie ontbrak bij meneer Aristoteles, die eindeloze verhalen uit zijn brein spon en mensen in politiek opzicht volkomen op een andere lijn plaatste. Plato was in zekere zin zelfs nog erger dan hem, maar ze waren van dezelfde slag. Socrates had dus afgedaan, en Aristoteles werd het grote voorbeeld.
Maar aangezien ik hun beide op hun verdiensten beoordeel, hoe staat het dan met Tolstoj? Omdat Tolstoj een gerealiseerd geboren ziel was. Hij bekeek het leven op een heel andere manier. Als je ‘Anna Karenina’ gelezen hebt, dan zie je hoe deze vrouw – Anna Karenina – een verhouding heeft met een andere man. Ze was een getrouwde vrouw met een zeer tolerante man, die door het feit dat hij heel hard werkte niet genoeg tijd met haar kon doorbrengen, waardoor zij dacht dat ze het recht had om op de romantische toer te gaan. En uiteindelijk liet hij zien dat ze nooit gelukkig was. Haar echtgenoot was heel vreedzaam en heel vergevensgezind, maar zij was nooit gelukkig, en ten slotte kon ze niet anders dan zelfmoord plegen.
Ik bedoel, de vroegere schrijvers schreven nog zo – vooral de gerealiseerde zielen onder hen. Maar als je hetzelfde onderwerp door een moderne schrijver zou laten behandelen, dan zou hij de man zelfmoord laten plegen in plaats van de vrouw.
De reden is dat we nu in de moderne tijd leven, want zo zijn we tegenwoordig: we voelen ons schuldig voor fouten die de onze niet zijn. Als een vrouw vreemd gaat met een andere man, dan denkt haar echtgenoot: “Het is mijn schuld. Ik ben niet aantrekkelijk genoeg, daarom heeft ze een verhouding met een andere man”, en vervolgens pleegt hij zelfmoord. Maar niets is minder waar: de vrouw is hier verkeerd bezig, niet de man.
Er gebeurt dus zelfs een verschuiving van de schuld – of van de fout – van de één naar de ander, door de verdraaide werking van onze gedachten. Zo heb ik mannen gezien die zich als echte sukkels gedragen ten opzichte van hun vrouwen. Vooral in Amerika. Als echte sukkels! Ik vroeg: “Waarom gedragen jullie zich als sukkels?” En ze antwoordden: “Moeder, de reden is dat we ons schuldig voelen over het feit dat wij vroeger de vrouw hebben onderdrukt.” “Maar waarom laten jullie je dan nu zelf door jullie vrouwen domineren? Dat is al even verkeerd!” Ze aanvaarden dus dat hun vrouwen hen domineren, om de reden dat hun voorvaderen de vrouw hebben onderdrukt. Ik bedoel, als je nu precies hetzelfde doet dan breng je jezelf uit evenwicht! En dat enkel en alleen omdat je je schuldig voelt. Maar omwille van wie? Je voorouders? Die zijn ondertussen dood en begraven – en jullie zijn anders.
Zo proberen we onszelf dus schuldig te praten. Dat is in de mode, net zoals het dragen van vreemde kleding. Deze gewoonte om ons steeds af te vragen wat we fout hebben gedaan is een typisch kenmerk van de westerse geest. En uiteindelijk word je zoals ‘Les Miserables’. Hoe kunnen jullie zo ooit gelukkig zijn? Je bent voortdurend bezig jezelf te veroordelen, jezelf neer te halen. Maar al deze ideeën en alles wat je jezelf wijsmaakt hebben je enkel maar veranderd in mistroostige mensen; zonder gevangenisstraf zit je in de gevangenis.
Nu ik het toch over kleding had: sinds kort bestaan er rokjes van maar vijftien centimeter lang. En nu voelen meisjes zich schuldig als ze geen rokje van vijftien centimeter dragen. In werkelijkheid is het verkeerd om zoiets te dragen, maar zij voelen zich schuldig als ze het nìet dragen. Dit komt doordat we het vreemde idee hebben opgevat dat we alles wat designers lanceren slaafs moeten volgen. We moeten onmiddellijk al onze kleren weggooien en een nieuwe stijl aannemen – en daarna wéér een andere. Als er in Parijs iets nieuws wordt gelanceerd, dan moet iedereen het dragen. Maar als ze dit in India zouden proberen, dan zouden we dat nooit accepteren! “Ga weg, we zijn niet geïnteresseerd in die onzin.”
Op deze manier gooien we dus alle traditie weg die ons tot dit niveau heeft gebracht. We verliezen al onze tradities, doordat deze ondernemers op ons inwerken en wij hen klakkeloos volgen. En al deze mensen die elke dag hun praatjes verkopen en hun theorieën verspreiden accepteren we maar gewoon. En als we ze niet accepteren, dan voelen we ons schuldig.
Het is echt verbazingwekkend hoeveel onzin mensen accepteren. Zo heb ik ooit een erg pijnlijke ervaring gehad tijdens een van mijn reizen naar Amerika. Er was een klein jongetje van acht jaar, en zijn moeder vertelde me dat hij drugs gebruikte. “Echt waar?!”, vroeg ik. Ik was zo geschokt dat ik het kind direct aan mijn hart nam, en ik vroeg hem: “Waarom gebruik je drugs?” Hij keek me aan en zei: “Mijn moeder knuffelt me nooit zo.” Ik vroeg haar: “Hoe komt het dat je je kind nooit knuffelt?” Ze zei: “Omdat ik zo een schuldcomplex kan ontwikkelen.” “Hoezo?” vroeg ik. “Volgens Freud zou dit zondig zijn.” Freud beweert dus dat het verkeerd zou zijn je kind te knuffelen, en dus ontwikkel je een schuldgevoel. Maar hoe komt dit schuldgevoel bij jou terecht? Het komt door de boeken die je leest. Deze waardeloze mensen die jou de wet voorschrijven hebben geen karakter, geen verstand en geen besef van de realiteit; en toch accepteer je hun bevindingen als ware het de Bijbel. Geen wonder dat je je schuldig voelt!
Als er op een feestje een klein beetje koffie wordt gemorst, o mijn God! Dan ben je nog erger dan een crimineel! Of als je iemand zijn tapijt vuil maakt – dan moet je uiteraard onmiddellijk naar de gevangenis. Dit soort normen zijn gebaseerd op zeer oppervlakkige ideeën – ze zijn gebaseerd op een zeer oppervlakkige manier van doen, en toch begin je je er schuldig over te voelen. Je voelt je niet schuldig als je een racist bent; je voelt je niet schuldig over dingen waar je je werkelijk schuldig over zou moeten voelen. Of over het feit dat je mensen onderdrukt: in Amerika werden er duizenden en duizenden mensen vermoord – miljoenen mensen – maar dààr voelt niemand zich schuldig over! Of over het feit dat jullie de hele wereld hebben overheerst – daar voelt ook niemand zich schuldig over. Jullie voelen je alleen schuldig over dingen die ongelofelijk oppervlakkig zijn.
Maar wat Sahaja yogi’s betreft: zij zijn zo diep, zò diep, dat als ze zich al ergens slecht over moeten voelen,… ik moet nog uitzoeken waarover dat dan zou moeten zijn. Dus heb ik een eenvoudige oplossing gevonden: als je je slecht voelt, trek dan alsjeblieft aan je oren, en zand erover. En ook als je je schuldig voelt: trek gewoon aan je oren en je Vishuddhi zal zich weer herstellen. Het is een heel eenvoudige methode: trek gewoon zò aan je oren, meer niet! Maar soms zie ik dan weer mensen die de hele tijd zò rondlopen. En dan denk ik: “Wat heb ik ze nu weer aangedaan?” Zelfs terwijl ze aan het dansen zijn doen ze dat! En het is echt teveel voor me om te moeten aanzien dat deze mensen zich steeds zo voelen, dus ik bedoel, in Sahaja Yoga hebben we nergens strenge vaste regels voor. Ik bedoel, jullie zijn volledig vrije mensen, en je moet maximaal gebruik maken van al deze vrijheid. Jullie hoeven je niet vast te pinnen op één strenge vaste regel die voorschrijft dat je constant aan je oren moet trekken. Enkel om deze onzin van schuldgevoelens tegen te gaan heb ik gezegd: “Trek dan nog liever aan je oren.” Maar vervolgens zie ik mensen alleen nog maar aan hun oren trekken! Gisteren was er een meisje dat heel grote oorbellen droeg, en zij trok aan haar oorbellen – ik was wat bezorgd dat het zou [… niet verstaanbaar]
Sahaja Yoga is niets anders dan een spel – het is er enkel alleen om van te genieten, en niet om zulke strenge vaste regels en wetten in het leven te roepen, zie je. Want nu ben je religieus van binnenuit: je hebt je Spirit om je bij te staan. Welke fouten kun je dus nu nog maken?
Maar àls je voorzichtig moet zijn, dan doe je het niet! Zo vraag ik jullie bijvoorbeeld om alsjeblieft je bandhan[7] te maken voordat je de deur uit gaat. Dit is een kavach, we noemen het een kavach. Kavach wil zeggen… Hebben we daar een woord voor in het Engels? ‘Bescherming’ is een beetje te abstract. Het is een bescherming van de Moeder, en dat maakt het heel concreet, zie je, deze kavach.
Je neemt dus je kavach. Kavach kun je vergelijken met een harnas dat mensen dragen – van binnen. Daar kun je kavach mee vergelijken. Je mòèt je dus hiermee beschermen voordat je je huis uit gaat ofvòòrdat je met iemand spreekt.
Maar jullie doen het niet. Als ik soms mensen zie en ik vraag hen: “Waar ben je geweest?” “O Moeder, ik ben naar het kerkhof gegaan.” Ik vroeg: “Waarom?” “Er is iemand overleden, daarom ging ik erheen.” “Had je je kavach genomen?” “Nee.”
En je kunt de bhoots[8] zo op hun hoofden zien dansen.
Dit is de situatie – en wat voor zin heeft het dan aan je oren te trekken? Het is zo eenvoudig: neem je kavach voordat je naar buiten gaat! Het is zo eenvoudig, ik bedoel, in Sahaja Yoga hoeven we geen vreselijke rituelen uit te voeren, zoals andere mensen doen – niets daarvan. Maak gewoon je bandhan voordat je ’s ochtends de deur uit gaat. En als iemand met je begint te discussiëren, maak dan ook een bandhan. De kleinste bandhan kan zòveel bewerkstelligen, maar we vergeten dat we in het Koninkrijk van God zijn binnengetreden, en dat alle heiligen en alle engelen en gana’s tot onze beschikking staan.
Je moet gewoon in jezelf geloven! Hoe kan ik jullie duidelijk maken dat je in jezelf moet geloven? Deze menselijke nonsens van je schuldig te voelen moet dus uit elke Sahaja yogi verdwijnen. En daarom hebben we het vandaag over Vishnumaya.
Zo is Vishnumaya bijvoorbeeld in dit huis binnengekomen, omdat het een pas gekocht vervallen oud huis is en het is een brouwerij geweest. Het was verkeerd de havan buiten te houden; jullie hadden het binnen moeten doen.
Maar je hoeft je er niet schuldig over te voelen! Maar ik denk dat het opnieuw zover is. Dit was dus verkeerd. En omdat Vishnumaya had gezien dat jullie deze fout maakten, kwam ze in eigen persoon om alles uit te zuiveren. Ze vond niet dat jullie je schuldig zouden moeten voelen, ze dacht gewoon: “Het zijn kinderen, ze weten nog niet veel; ze beseffen niet hoeveel bhoots er binnen hangen. Ik zal het maar zelf doen.” En vervolgens zuiverde zij de plaats uit. Dat is alles, er is niets om je schuldig over te voelen. Uiteraard weet zij meer dan jullie, daarom heeft zij het gedaan.
Een Sahaja yogi is dus niet een persoon die er uitziet alsof er zojuist iemand gestorven is in zijn familie, zo ernstig dat hij niet eens kan glimlachen – zelfs als je hem kietelt zal hij nog niet lachen, alsof hij zich daar te goed voor voelt. Zo iemand is hij niet. Hij bruist altijd van geluk, liefde, begrip en vriendschap. Hij geniet van alles – zò is een Sahaja yogi. En als je je ooit schuldig voelt, trek dan toch maar beter aan je oren; dat zal ik niet terugnemen, want anders zou het alleen nog erger worden.
Maar als je je ooit nog schuldig voelt, vraag je dan af: “Waaròm voel ik me schuldig?” Doe even aan introspectie. En dit is het verschil tussen Aristoteles en Tolstoj. En zo realiseerde ik me gisteren toch waarom ik aan Tolstoj dacht in plaats van aan Aristoteles.
We moeten er nu op toezien dat ons Vishnumaya principe altijd zeer alert blijft, omdat dit ons op verschillende manieren tot hulp is. Eerst en vooral helpt het ons boodschappen door te geven van het hart naar het hoofd. Dit principe maakt ons geïntegreerd. Het Vishnumaya principe verbindt ons hart en ons hoofd met elkaar, meer dan de rechter Vishuddhi dat doet. De Vishuddhi aan de rechterkant kan het gevoel voor collectiviteit creëren, en begrip voor elkaar, maar aan de linkerkant helpt het je om een volmaakte integratie te bewaren tussen je hart en je hoofd. Als je je schuldig voelt, denk er eens over na en analyseer het. Het betekent dat er een gevecht gaande is tussen je hart en je hoofd, nietwaar? Zo eenvoudig is het. Als ze geïntegreerd zouden zijn, dan zou je je niet schuldig voelen. En als gevolg daarvan zou je alle artificiële theorieën die uitgekomen zijn en alle artificiële verhalen die je hebt gelezen gewoon vergeten.
Je bent een Sahaja yogi, en je bent het Koninkrijk van God binnengegaan – geniet daarvan! Dat is het enige dat je hoeft te doen. Je zou die staat moeten bereiken waarin je zozeer geniet en zo’n diep inzicht hebt dat je boven alles staat. Je kunt dit zelfs niet vergelijken met Boeddha die in stilte zit. Absoluut niet! Boeddha zat alleen stil als hij mediteerde. De rest van de tijd heb je de dikke Boeddha gezien, omringd door kinderen, en de lachende Boeddha. Dit wil zeggen dat het ego met zichzelf moet kunnen lachen. Zo zal die vuiligheid van de schuldgevoelens er niet zijn. Lach gewoon om jezelf! “Hoe heb ik dat nu ooit kunnen doen?!” Om jezelf lachen is een uitstekende manier om jezelf te leren kennen. Probeer te ontdekken welke domme dingen je doet, hoe je je gedraagt.
Zo ken ik een vrouw die zich altijd overal verantwoordelijk voor voelt. Ik noem haar [Govardhari], wat betekent ‘degene die de berg Govardhan in één hand droeg’, zò zwaar voelt ze zich overal verantwoordelijk voor. En ik probeer haar steeds te slim af te zijn als ze al haar verantwoordelijkheden probeert na te komen, gewoon om haar te laten inzien dat zij nergens verantwoordelijk voor is. En doordat ze zich verantwoordelijk voelt, stapelt ze voortdurend schuldgevoelens in zich op. Ze is namelijk in de eerste plaats niet verantwoordelijk, maar door zich verantwoordelijk op te stellen zal ze hoe dan ook fouten maken, waarna ze de verantwoordelijkheid voor deze fouten op zich neemt en zich er schuldig over voelt. En dan wordt Vishnumaya kwaad; en als zij kwaad wordt krijg je problemen met je linkerkant.
En de linkerkant is zò belangrijk. Het valt weliswaar niet op, omdat het zich niet duidelijk kenbaar maakt, maar het bezorgt je veel leed. De linkerkant heeft effect op jezelf: het bezorgt je leed en het brengt je in moeilijkheden. Als je ego hebt, dan hebben anderen daar last van, maar heb je een probleem met je linkerkant dan voel je je zelf slecht.
Voel je dus nooit slecht over wat dan ook. Ik bedoel, sommige mensen voelen zich bijvoorbeeld slecht omdat ze te laat waren voor de puja. Maar dat is helemaal niet erg! Dat was precies het moment waarop je had moeten komen. En anderen vinden het erg dat ze niets hebben kunnen meebrengen voor de puja, maar dat maakt ook niets uit. Ik zal nooit zeggen: “Je hebt dit niet meegebracht! Je hebt dat niet gedaan!” Ik heb nog nooit commentaar gegeven op de puja, nooit – nog niet één keer. ‘Jullie hebben dit verkeerd gedaan’, of ‘je had dat niet verkeerd mogen doen’, of ‘je had daarvoor moeten zorgen’… Geleidelijk aan hebben jullie het allemaal geleerd. Het was nergens voor nodig om het jullie te vertellen, anders was er weer een grote golf van schuldgevoelens ontstaan in jullie hoofden. Jullie hebben nog veel te leren; je hebt nog nooit eerder puja gedaan, je kent de betekenis van een puja niet en je hebt totaal geen idee hoe het je tot hulp is.
Wat jullie dus ook hebben gedaan, jullie zijn aan het groeien; kinderen maken ten slotte ook fouten tijdens hun groeiproces.
Mijn taak is het enkel jullie daarbij te beschermen, en dat doe ik ook. Maar probeer jezelf niet te ruïneren door je schuldig te voelen. Dat is de reden waarom we vandaag puja doen voor Vishnumaya. Zij is Kali, de zus van Shri Krishna, die ook Draupadi was. Zij is degene die er voortdurend is om ons te beschermen, en om ons te vertellen dat we ons niet schuldig moeten voelen en van het leven moeten genieten.
Moge God jullie zegenen!
[1] Rakshasa: demon, incarnatie of belichaming van negatieve of duivelse krachten
[2] Pandava’s: de vijf broers die in het Indiase epos van de Mahabharata het juiste gedrag (dharma) en het goede vertegenwoordigen; ze symboliseren ook de vijf elementen waaruit het materiële universum is opgebouwd
[3] Mahabharata: zeer groot, oud episch gedicht, waarvan de ‘gita’ of ‘Bhagavad gita’ een belangrijk onderdeel is. De gita is een dialoog tussen Shri Krishna en prins Arjuna (vòòr de grote veldslag van Kurukshetra in India) over het vinden van God en de Spirit (Atma, eeuwige ziel) én daarbij het juiste handelen.
[4] Kaurava’s: de vijf broers die in het Indiase epos van de Mahabharata het juiste het adharma en het kwade vertegenwoordigen.
[5] Adi Shakti: ondersteunende, vrouwelijke, moederlijke oerkracht, scheppende kracht van het universum, die belichaamd wordt door Shri Mataji; primordiale (oorspronkelijke) kracht
[6] namaste: eerbiedige begroeting, waarbij men beide handen ter hoogte van de borst of het hoofd tegen elkaar vouwt en het hoofd buigt; het betekent: ‘Ik groet de Spirit in jou’.
[7] bandhan: bescherming
[8] bhoot: vorm van negativiteit; ziel van een overledene die nog sterk gehecht is aan het aardse leven