Verjaardagspuja – Calcutta, India – 21 maart 1994

NlTVD 2021-0226

Elk jaar zijn er de verjaardagen van verschillende mensen en elk jaar leggen we de gelofte af dat we dat jaar, dit of dat niet zullen doen. Het is een goede manier om te zien hoever we in dit leven zijn geraakt.

Veel mensen die in hun spiritueel leven echt grote hoogten bereikten, hadden geen verjaardag nodig, maar zij voelden dat elke dag een verjaardag was om iets aan te vatten, om verder te gaan, om te begrijpen, om te leren. Elke dag is voor hen een nieuw jaar.

In ons eigen leven zien we dat onze omgeving heel langzaam verandert. Soms is het schokkend. Soms ben je verrast dat de omgeving niet verandert. Maar op het subtiele vlak, gebeurt er in en buiten onszelf een grote verandering.

De hele atmosfeer wordt vandaag door mensen beheerst. Ik weet niet in hoever de Paramchaitanya het uitwerkt, maar het is aan ons om ons open te stellen voor de nieuwe dimensies in ons leven. Als we bijvoorbeeld door introspectie merken dat deze oude, zinloze dingen nog steeds om ons heen hangen en we lokaliseren ze, dan moeten we er geen gelofte voor afleggen. Je moet er gewoon getuige van zijn, evenals van het vernietigende pad waartoe het je leidt. Je zal het onmiddellijk opgeven.

Je moet je niet zodanig zorgen maken dat je een gelofte wil afleggen, want nu ben je bijdehand, wat betekent dat je nu absoluut de krachten hebt. Wat je ook denkt dat verkeerd is, jouw aandacht zal langzaam, geleidelijk aan, de twijfels verwijderen die worden aangebracht door deze problemen, deze connecties, conditioneringen en ego, die nog steeds sluimeren. Je zal ze zeker laten vallen. Met jouw aandacht zullen ze weggaan. Dan zal je beseffen dat jouw aandacht elke dag gezuiverd wordt, krachtig wordt, mededogend wordt. Normaal verdwijnt gewoon elke reactie uit je aandacht en je begint getuige te zijn van het geheel en door die kracht van getuige zijn, handelt jouw aandacht en het werkt. Het werkt niet alleen op jou maar op alles om je heen.

Eerst en vooral ga je door je meditatie, in die meditatieve staat, binnen in jezelf verruimen. Je blijft in het ‘nu’.

Laatst vroeg iemand me: “Waar was uw vorige verjaardag?” Ik was gewoon vergeten waar dat was. Anders is mijn geheugen heel goed, zoals een olifant. Maar dit vergat ik. Misschien is het zo dat je elk moment, elke dag in het ‘nu’ leeft en je groeit, zodat je vergeet waar en wanneer deze groei heeft plaatsgevonden.

Mijn eigen groei is zo verlopen dat, telkens ik ergens kom, ik merk dat er heel fijne nieuwe mensen zijn bijgekomen en dat sommige verschrikkelijke mensen van de oude groep zijn verdwenen. Het is zoals bij een boom die groeit, de bladeren blijven vallen en de nieuwe bladeren komen. Maar in Sahaja Yoga is het anders en merk ik dat van de boom van Sahaja Yoga maar heel weinig bladeren vallen en soms zie je dan een weelderige tuin van mooie mensen. Voor mij is het als wonderlijk vuurwerk. Het begint als een dunne streep en ontplooit zich dan in verschillende mooie patronen.

Het is onmogelijk om zich voor te stellen of te visualiseren wat met ons zal gebeuren, met Sahaja Yoga, met ons allemaal. Ik heb nooit geleerd mij iets in te beelden, maar de visie die ik heb is zeer merkwaardig, zeer merkwaardig: ik zie alle Sahaja yogi’s die ondergedompeld zijn in goddelijke liefde en zich op een zeer mooie en diepe manier uitdrukken. Als dit gebeurt, maakt het dat je aandacht volledig omwikkeld wordt met zo’n goddelijke gelukzaligheid, dat je dat moment vergeet. Eén van die momenten is dat waarop jullie mijn verjaardag vieren. Ik vergeet zelfs hoeveel jaren ik op deze aarde heb geleefd. Soms zeg ik dat ik drieënzeventig ben, soms zeg ik zeventig, ik weet het gewoon niet. Want, zoals ik al zei, laat het in die gezegende staat geen enkele spoor na van tijd, datum of jaar.

Soms kan je eraan denken dat je iets heel moois bezoekt, zoals de Taj Mahal zonder te weten wat het is en plots zie je onverwachts zo’n mooi gebouw. Je wordt gewoon verblind, zoals men zegt. In Hindi noemen we het ‘awak’. Je weet niet hoe je het kan uitdrukken. Je bent sprakeloos. En zonder uitzondering zal je merken dat je dan de tijd vergeet. Je zal vergeten hoe je er geraakte. Het hele verhaal erachter is weg, zodra je de realiteit van het beeld ziet. Deze realiteit van het beeld is iets dat zich zelfs voorbij mijn gedachten en mijn verbeelding bevindt.

Zelfs nu kan ik soms niet geloven dat er zoveel Sahaja yogi’s zijn die deze subtiele kennis bezitten. Om te beginnen wist ik niet dat er zoveel zoekers waren. Ik wist niet dat er op deze aarde zo’n subtiele mensen waren. Overal ter wereld, waar ik ook ging, of het nu Nepal of Brazilië was, plots stond ik voor zoveel mooie zoekers.

Als je me vraagt: “Wanneer bent u naar Brazilië gegaan?” dan kan ik je de datums niet geven. Om diezelfde reden heb ik, denk ik, een zeer slecht geheugen voor datums, want telkens ik een beeld heb, stopt op dat moment de tijd. Deze tijd wordt niet uitgedrukt. Niets wordt geregistreerd behalve de ervaring en deze ervaring heeft een abstracte vorm die je niet kan beschrijven. Het is voorbij woorden en welke beschrijving ook. Op dat moment word je echt gedachteloos en van dat moment moeten we echt genieten.

De grootste vloek van de hedendaagse tijd is de klok die we de hele tijd bijhouden. En de hele tijd kijken we alleen naar de tijd, hoe laat het nu is en na twee seconden wil je weer kijken hoe laat het is. We hebben de grenzen van de tijd overschreden – kalateet. Probeer te begrijpen waarom we de tijd hebben overstegen: omdat de tijd voortbeweegt met ons. Je kan het ervaren.

Een tijdje geleden kwam ik van Delhi en in mijn huisgezin lijkt iedereen nauwgezet wat de tijd betreft. Ze zaten dus achter me aan: “Komaan, komaan. Het wordt laat, het wordt laat. Je zal niet meer op het vliegtuig kunnen”, en zo meer. Goed. En toen we ginder aankwamen zeiden ze: “Het vliegtuig is nog aan het wachten. U moet zich echt niet haasten. U hebt zeker nog vijftien, twintig minuten om er te geraken.”

De benaming ‘luchthaven’ maakt mensen al zenuwachtig denk ik. Ze gaan naar het vliegtuig alsof er een oorlog gaande is, of weet ik veel wat het is. Tot hiertoe heb ik tijdens mijn leven gelukkig nog geen enkel vliegtuig, geen enkele trein gemist. Hoewel ik veel reis, denk ik. Telkens, steevast heb ik gemerkt dat het vliegtuig op mij wachtte. Het zou niet vertrekken. Zoals wanneer je ontspannen bent. Ik zal jullie een interessant voorbeeld van vandaag geven.

We waren in Praag en we moesten naar Polen via Wenen. Weer gebeurde er iets zoals bij mijn vorige ervaring. Bij ons was een geweldige Sahaja yogi die me zei dat het vliegtuig om elf uur zou vertrekken. Vanuit de luchthaven belt hij me: “Neen, het vliegtuig vertrekt om 9u30.” Als ik wil kan ik klaar zijn in vijf minuten of in twee uur, afhankelijk van de situatie. Dus was ik klaar. Ik sprong in de auto. We kwamen aan op de luchthaven maar we waren vijftien minuten te laat. De dame van het grondpersoneel begon luid naar mij te roepen: “Jullie mensen, jullie zijn Vips, jullie zijn dit, dat.” Ze riep me allerlei dingen toe. En deze Sahaja yogi kon het niet verdragen. Hij had het gevoel dat het zijn fout was, hij gaf mij een verkeerd uur. “Daarom roept deze vrouw op mijn Moeder.” Hij kon het niet verdragen. Hij was heel ongelukkig. We gingen dus het vliegtuig op met die roepende vrouw achter ons en we zagen dat de piloot en de ingenieurs werkten aan een bijstelling van de motor. Ze zeiden: “Het is een beetje ontregeld. Het is zo klaar.” Dus gingen we zitten.

Deze Sahaja yogi kon het dus niet verdragen en de tranen rolden uit zijn ogen. De andere Sahaja yogini zei: “Kom broer, het is in orde, huil niet.” Ze zaten achter me. Ik draaide me om en zei: “Het is in orde. Maak je geen zorgen.” Hij zei: “Neen Moeder, door mij kon zij al deze dingen zeggen, weet u, ik kan het niet verdragen.” Hij kon niet ophouden met huilen. Binnen één minuut was de tot dan heldere hemel vol dikke wolken als grote olifanten die over het hele gebied liepen, heel grote. Alle Sahaja yogi’s die aan de andere kant, boven op de luchthaven stonden, zagen het gebeuren. Alles werd absoluut pikdonker. “O mijn God”, zei ik, kijk hoe krachtig de tranen van deze man zijn. Toen zei het personeel van de luchthaven dat het vliegtuig defect was en we eruit moesten. Dus kwamen we eruit en gingen terug.

Hij ging naar de hostess toe en zei haar: “Op wie moeten wij nu roepen? Het vliegtuig vertrekt niet, moeten wij nu op jou roepen? Hoe durf je op mijn Moeder roepen en al die dingen zeggen.” Maar alle mensen daar op de luchthaven die nog steeds… die onder een regime stonden, waren zo geschrokken. De manager zelf kwam naar me toe. Hij zei: “Er is nog vijf uur tijd voor uw vliegtuig en als u wil kunnen we u een toelating geven en kunnen jullie allemaal naar buiten.” Hij bracht mij naar een aparte doorgang. Ik kon zijn reactie niet begrijpen.

Ik ging dus naar buiten, deed wat inkopen en toen we terugkwamen waren we erg verrast. De hele luchthaven was nogal onder de indruk van ons en toen ik naar het vliegtuig ging, was dat het enige dat opsteeg, alle verkeer lag stil behalve dit vliegtuig. En toen we verderliepen om het vliegtuig op te gaan zei een man die daar aanwezig was: “Moeder, kan u mij helpen?” Ik zei: “Hoe?” “Mijn rug doet vreselijk pijn.” Ik zei: “Hoe kan ik dat doen?” Dan kwam een dame aan die zei: “Alstublieft Moeder, mijn schouder doet pijn. Kan u uw hand erop leggen?” Ik legde mijn hand op haar schouder en ze zei: “Ik voel me goed.” Ze begon haar arm omhoog te brengen. Dan ging ik verder, ik dacht dat ik nu beter naar het vliegtuig zou gaan. Terwijl ik doorliep kwam dezelfde man weer naar me toe. Hij zei: ” Waarom zou u uw hand niet op mijn rug leggen?” Ik zei: “Ik moet op het vliegtuig.” Hij zei: “Ik zal met u meelopen, legt u gewoon uw hand op mijn rug. Het komt zeker in orde.” En we liepen ongeveer twee minuten samen. Hij zei: “Ik ben in orde.” De hele atmosfeer veranderde.

Het had zo’n enorm effect op deze mensen die onder een regime leefden en echt als militairen waren, en de hele behandeling was zo raar. Alles veranderde op zo een korte tijd en ik was erg verwonderd hoe de tranen van deze Sahaja yogi dit wonder had laten uitwerken. Stel je nu het moment voor waarop de tranen uit zijn ogen begonnen te rollen, dat moment bracht een groot schouwspel teweeg. En uiteindelijk stel je vast dat de mensen op de luchthaven uiterst nederig en respectvol werden.

Als we dus beginnen denken over de tijd, de tijd en nog eens de tijd, moeten we begrijpen dat de tijd onze slaaf is. Wij zijn niet de slaven van de tijd. Er zijn duizend en één verhalen hoe ik, door op de ene plek te treuzelen, door op een andere plek te laat te komen, door geen rekening te houden met de tijd, zoveel mooie manifestaties en zo’n mooie schouwspelen heb gezien die de kunst van het goddelijke voorstellen, dat ik verrast was hoe mensen zich zoveel zorgen maken om tijd. Als tijd echt noodzakelijk is, als we allemaal elk jaar uitkijken naar onze tijd, zoals onze verjaardag, en als je denkt dat dat moment belangrijk is, dan is het zo op een bepaalde manier. In de huidige tijd, hebben we echt nood aan tijd voor meditatie, voor collectieve bijeenkomsten en voor Sahaja Yoga.

Ik weet nog hoe het was tijdens de onafhankelijkheidsoorlog in dit land, waarin mijn ouders vochten met al hun tana, mana, dhana (lichaam, verstand, bezittingen). Ik herinner mij hoe ze zich in die tijd nooit om iets zorgen maakten. Ze gingen er totaal voor, want het was heel belangrijk om dit land te bevrijden uit de greep van het (Engels) imperium. En dit was zo belangrijk. Als ze iemand ergens moesten ontmoeten omdat die man uit de gevangenis ging ontsnappen of een soortgelijke situatie, dan konden ze zich niet veroorloven om dat moment te missen. Ze konden zich niet veroorloven om dat belangrijk moment, die belangrijke bijeenkomst, dat belangrijk gesprek te missen want alles was een noodtoestand geworden. Wat hen betreft, niemand vertelde het hen, niemand gaf hen les, maar het kwam van binnenuit. Ze waren allen legendarische mensen zou ik zeggen, zoals ze vochten voor hun vrijheid.

Zo is het ook vandaag dezelfde situatie. Het is een noodtoestand, een heel subtiele noodtoestand. Er is niets belangrijker dan Sahaja Yoga te verspreiden. Als er mensen zijn die het zullen missen, het niet zullen weten, dan zijn wij er verantwoordelijk voor. Ten tijde van Christus, Boeddha, Mahavira en elke andere, waren er geen vliegtuigen om te reizen. Deze luidsprekers waren er niet, evenmin als andere communicatiemiddelen, televisie en zo meer. Al deze dingen zijn er nu. Dat is nu verschenen. Het is het werk van de Paramchaitanya. Door de wetenschappers, door andere kennis werd dit bewerkstelligd. Deze mensen moesten ook niet zoveel mensen tegemoet treden en zij werden ook niet verondersteld zo’n grote aantallen mensen zelfrealisatie te geven. Al deze uitvindingen, alle moderne uitvindingen die we hebben en die je vandaag ziet, zijn er allemaal voor Sahaja Yoga. Je kan je niet voorstellen wat er met deze wereld zou gebeuren zonder Sahaja Yoga.

Eerst en vooral hebben we geen vrede in ons hart. We praten over vrede. Ik ken mensen die vredesprijzen kregen en in hun hart geen vrede hebben, helemaal geen vrede. Tenzij wij, mensen, vrede hebben, kan er in de hele wereld geen vrede zijn. Wij zijn het die oorlogen creëren. Wij zijn het die alle mogelijke gewelddadigheden begaan. Wij zijn het die voor mensen de kans bederven om het koninkrijk van God te betreden. Vrede kan dus alleen bereikt worden door vrede te vestigen in de harten van mensen.

En dat is alleen mogelijk als je de staat van gedachteloos bewustzijn bereikt. Je blijft dan in het ‘nu’ en je zal verbaasd zijn dat je zal staan als een rots, want je zal de werkelijkheid in je hand houden. Je kan het doen uitwerken zoals je dat wilt.

In feite werk ik nooit iets uit, echt niet. Je kan zeggen: “U doet dit en u doet dat.” Dat doe ik niet. Het is de Paramchaitanya die het uitwerkt. Het zal op dezelfde manier ook voor jou uitwerken. Maar je moet vertrouwen hebben in jezelf en absoluut vertrouwen in Sahaja Yoga. Absoluut. Het is de enige manier om te bereiken dat veel, veel, veel mensen, de meeste mensen in deze wereld (ik zou niet zeggen allemaal want dat is moeilijk te zeggen maar misschien is het mogelijk) samen met ons het Koninkrijk van God betreden. Dat is het belangrijkste, belangrijker dan al deze wereldse zaken en al deze zinloze zaken.

De aandacht zou moeten staan op: “Hoeveel mensen gaan we naar Sahaja Yoga brengen, hoeveel gaan we er redden, wat gaan we eraan doen?” Als je daar elke morgen aan denkt, hoe kan je dan denken aan tijd en datums? Als je nu in een noodtoestand verkeert en je weet dat deze noodtoestand moet worden opgelost, hoe kan je dan aandacht geven aan alle wereldse zaken, alle wereldse doelstellingen? Die zullen hun eigen verloop kennen.

Je moet je geen zorgen maken. Die dingen werken automatisch uit, automatisch. Het enige waarvoor je echt je eigen verstrooiing of je eigen focus nodig hebt is Sahaja Yoga, door en door. Als we echt vrede op deze aarde willen, als we echt vooruitgang willen voor onszelf, als we willen dat alle mogelijke fysieke, mentale en emotionele problemen opgelost worden voor ons eigen goed, waarom komen we niet naar Sahaja Yoga, waar we niets anders moeten doen dan onze kundalini omhoog te brengen, niets anders moeten doen dan een korte tijd te mediteren en die staat van vreugde te bereiken.

Vandaag zijn mijn gevoelens echt vol vreugde, vol vreugde, want nu kan ik zien hoe de zaken gebeuren, hoe één persoon duizenden en duizenden Sahaja Yogi’s kan voortbrengen.

Ik zag een mirakel: ik vertelde eens dat één zaad alle duizenden bomen bevat die het gaat voortbrengen en toen ik een nieuwe techniek van weefselkweek zag, was ik verwonderd dat op één zaadje zoveel heel kleine, kleine knopjes waren uitgekomen.

Zo ook zijn jullie bekwaam, jullie kunnen het allemaal, maar het is noodzakelijk vertrouwen te hebben in jezelf en totaal eerlijk te zijn over Sahaja Yoga. Als dat vandaag gebeurt, dan hebben jullie echt mijn verjaardag gevierd. Als je denkt dat mijn verjaardag belangrijk is, denk dan dat het voor mij belangrijk is dat iedereen zijn spirituele verjaardag krijgt.

Moge God jullie zegenen.