Shri Krishna Puja – Sahaj cultuur – Cabella Italië – 01/09/1996

Translation not verified. Dear yogi, register as volunteer to do so.
Vertaling niet geverifieerd. Beste yogi, registreer als vrijwilliger om dit te doen.

Vandaag zullen we Shri Krishna vereren. Kijk eens hoe koud het was omstreeks drie uur. De reden hiervoor is de volgende: Shri Krishna was een beetje ondeugend geweest met Indra. Indra is de godheid, of je kan hem ook een halfgod noemen, die voor de regen zorgt. Indra werd erg kwaad. Zie je, al deze halfgoden zijn erg gevoelige persoonlijkheden. Bij het minste worden zij kwaad en geïrriteerd en gebruiken zij hun krachten te om uitdrukking te geven aan hun woede. Hij liet dus de regen neerstromen over alle gopa’s en Shri Krishna, die de koeien hoedden.

De regenval was zo hevig dat zij dachten dat al het land overstroomd zou worden.

Indra was zeer tevreden zo het spel van Shri Krishna te kunnen dwarsbomen en hij vond dat hij in zijn opzet goed was geslaagd.

Dan hief Shri Krishna op zijn vinger een berg op en al de mensen die dreigden overspoeld te worden zochten hieronder een toevlucht.

Dit is de stijl van Shri Krishna. Mijn stijl is anders. Ik zei tot Indra: “Je kan je tegenover mij niet misdragen, dat kan je niet.

Tot hiertoe heb ik jou op geen enkele manier iets misdaan en je evenmin gestoord. Natuurlijk zal hier de puja voor Shri Krishna doorgaan, maar dat betekent niet dat je hier voor mij je krachten moet komen vertonen.”

Soms vraag ik mij af of deze Deva’s, deze halfgoden, wel gerealiseerde zielen zijn. Waarom worden zij anders zo woedend voor zo’n pietluttige dingen. Hoe dan ook, hij kon overhaalt worden en nu, moet ik zeggen, is het warm geworden. Met Sahaja Yoga kan je veel zaken verwezenlijken, maar je moet weten wat je kan doen.

Daarvoor is Shri Krishna een zeer goed voorbeeld. Hij startte de Sahaj-cultuur, cultuur in het algemeen zou ik zeggen. Hij gaf niemand realisatie maar hij gaf een idee van de Sahaj-cultuur. Hoe?

Voor hem kwam Shri Ram, die Maryada Purushottama was, een man die zeer precies was in alles. Ik bedoel maar: hoe hij zij vrouw wegstuurde omdat hij een koning was en een koning zich geen schandalen kan veroorloven en zeker niet wat zijn vrouw betreft.

Hij stuurde haar dus weg. Op dat ogenblik was het nochtans geen Kali Yuga. En zijn vader beval hem naar een woud in ballingschap te gaan; het was niet zozeer zijn vader maar zijn stiefmoeder, en hij stemde ermee in. Tenslotte was hij Maryada Purushottama. Hij stemde dus in met wat zijn vader hem ook zei, wat zijn moeder hem ook zei en hij ging naar het woud en verbleef er gedurende veertien jaar.

Dit is de gehoorzaamheid tegenover de vader. En het was niet echt nodig! Zijn vader was God niet! Hijzelf was God, maar in die tijd was het belangrijk dat de mensen niet alleen de ouders zouden respecteren, maar ze ook zouden gehoorzamen. Zo was die tijd. In die tijd waren er veel dromers, heiligen en ook hatha-yogi’s. En zelfs vóór zijn tijd lieten zij de mensen een zeer strikte discipline beoefenen en als zij deze discipline niet volgden, moesten zij veel boete doen.

Zo kwam het dat vele mensen die het probeerden, nooit het doel bereikten door de striktheid en totale discipline die gepaard ging met het volgen van het spirituele pad. Onlangs las ik een boek getiteld “Peaceful Warrior”, (“Vredevolle Strijder”). Daarin wordt een Amerikaan beschreven die de waarheid zoekt en zijn goeroe geeft hem zo’n verschrikkelijke, strenge taak dat mijn kleindochter zei: “Ik ben echt kwaad op zo’n goeroe”. Zij kon het niet verdragen.

Uiteindelijk vindt hij wat hij is: het bestaan. Dat was dus de praktijk na Shri Rama: mensen verlaten hun vrouwen, kinderen, gaan naar de Himalaya’s om daar te zitten mediteren. Dat werd zeer strikt gevolgd en we zouden kunnen zeggen dat het hier om een zeer morele maatschappij ging, zeer moreel, maar uit angst. De gehele moraliteit kwam er door angst en dit vindt men ook in andere religies terug.

Ik zou zeggen dat de dag van vandaag de Islam deze vorm heeft aangenomen. Ze doen het uit angst, niet vrijwillig. Ook de Christenen en van de Hindoes weet ik het niet, half om half denk ik. Zelfs onder de Sikhs heerst er een enorme discipline, zo erg dat je als straf ieders schoenen moet poetsen. Ik weet niet of zij zichzelf moeten slaan met die schoenen, maar er wordt veel gestraft. Toen kwam Shri Krishna en hij zag hoe de situatie was, hoe de mensen aan het vasten waren.

Als je werkelijk de rituelen van het Hindoeïsme wil doormaken, dan zal je op één week tenminste zes dagen vasten. Eén dag zal je misschien een of ander te eten krijgen. Je zal ook allerlei plaatsen moeten bezoeken. Zoals je weet moesten ze onlangs nog naar Ambarnath gaan en er vielen zoveel doden (ten gevolge van een treinongeval). Nu zeggen zij dat zij zo het Nirvana bereikten: zij stierven daar en daardoor verkregen zij het Nirvana. Zo’n raar idee: nu hebben wij het Nirvana, wij hebben bereikt wat wij wilden, nu zijn wij dood, zovelen zijn dood.

Diegenen die niet gestorven waren, bekloegen zich over het feit dat zij niet dood waren, dat was veel beter geweest, want dan hadden zij het Nirvana bereikt. Zelfs in deze Kali Yuga zijn deze ideeën gangbaar.

Zelfs in India hebben de mensen een zeer strikt geloof.

Vooral in het Zuiden doen ze allerlei nonsens doen als boetedoening, of om iets te bekomen. Al deze nonsens was Shri Krishna te veel.

Hij kon niet begrijpen dat zij hun leven vergooiden aan dit soort ritualistische afstraffingen. Wat zou er van hen overblijven voor Sahaja Yoga? Daarom begon hij met de Sahaj cultuur. Hij zei: laat ons genieten, wij moeten vreugde beleven, Nirmal Ananda, zuivere vreugde. Hoe komen we tot zuivere vreugde? Hij had ook deze Rakhi Bandhan, waardoor iedereen, behalve je echtgenote, je zuster of je moeder is.

Ik moet zeggen dat dit wel degelijk zo is bij de Indiërs, niet zozeer in het noorden vanwege de islamitische invloed, maar wel in het zuiden, ook in Maharashtra. Dan begon hij ook met deze Holi, waarbij je met kleuren moet spelen, misschien om je vooroordelen over kleuren kwijt te raken. Het is misschien een zeer goed idee om in Amerika met kleuren te gaan spelen en wat zwart op te blanken aan te brengen en wat wit op de zwarten. Dan kunnen zij zelf zien hoe dom het is om voor een kleur te vechten. Zoals een heel gewoon iemand speelde hij met de kinderen die de koeien hoedden. Hij probeerde nooit met zijn krachten op te scheppen, nooit op te vallen, nooit op een speciale manier gekleed te gaan, nooit. Zoals een gewone koeherder.

En de relatie met zijn moeder Yeshoda, die zijn echte moeder niet was, was uiterst mooi. Over zijn kindertijd zijn zoveel prachtige gedichten geschreven, namelijk dat hij verantwoordelijk is voor het gehele universum. Toen hij een kleine jongen was, stak hij verwonderd zijn vinger in de mond. Hoe kan een Goddelijke Virata dat doen?

Wat denkt hij als kind en wat met al deze kinderlijke handelingen?

Jullie hoorden dat gisteren in het lied, al deze kleine gebaren zeer goed werden beschreven. Een andere grote dichter, Sudhas, die blind was, beschreef zijn kindertijd eveneens op een zeer fijne manier.

En de beschrijving van zijn relatie met zijn moeder is zeer natuurlijk en zeer zacht. Het ging er niet aan toe zoals in deze moderne tijden.

Een tapijt wordt bevuild: “O het tapijt, je hebt het bevuild, ik zal je een opdonder geven omdat je dat gedaan hebt.” Zij hebben meer interesse voor hun zaken dan voor hun eigen kinderen.

Als een kind iets breekt moeten wij volgens onze cultuur het volgende zeggen: “Prima, je hebt iets gebroken, er is een badha weg.”

Berisp nooit een kind als het iets doet waarvan je denkt dat het destructief is, want dan wordt het pas destructief. Om een kind te begrijpen denk ik dat je deze gedichten moet lezen, deze mooie gedichten over Shri Krishna.

Ik weet niet hoe hun verbeelding dat prachtige niveau van zuivere vreugde bereikte. Tegenover onze kinderen moeten wij dus uiterst zacht, vriendelijk en vergevingsgezind zijn. Ik geef toe dat sommige kinderen moeilijk zijn, maar zij kunnen ook gecorrigeerd worden als je de methodes van Shri Krishna op hen toepast.

Toen hij dus naar school ging, de school van een sadipani mooni, de goeroe, was de vrouw van de goeroe zeer vriendelijk en de goeroe zelf zeer streng. Zijn vrouw zorgde voor hem en gaf hem voedsel mee wanneer zij in het woud hout gingen halen. Dit is zoals alles erg subtiel. Hij ging dus naar het woud en zijn vriend droeg het voedsel.

Zijn vriend droeg het voedsel en Shri Krishna hakte het hout.

Stel je voor, Shri Krishna hakte het hout voor de moeder.

Ik bedoel hiermee dat hij voor de moeder om het even wat kon doen, hij was God, dus was geen enkel werk voor de moeder hem te laag of te gemeen. Maar de andere jongen, zijn vriend, was erg hongerig en at al het voedsel op zodat er niets overbleef. Toen zij terugkwamen, was hij erg bezorgd en vertelde hij de goeroe: “Ik heb al het voedsel opgegeten en niet met Shri Krishna gedeeld.” De goeroe werd zeer kwaad, zeer kwaad en zei: “Je zal voor altijd vervloekt zijn met armoede.”

Maar de moeder zei: “Neen, niet voor altijd maar tot je Shri Krishna weer zal ontmoeten.” Zo trachtte zij “upashaap” te geven, waarbij je een andere vloek uitspreekt die de eerste gedeeltelijk neutraliseert.

Deze vriend was Sudhama en hij was zeer arm. Zie nu hoe sahaj Shri Krishna zich gedroeg: hij herinnerde zich Sudhama regelmatig en zei tot zijn vrouw: “Ik weet het niet, hij is vervloekt, ik weet niet hoe het met hem is, waar hij is.” Dit is vriendschap. Hij was een koning en toch was er zo’n gevoel van samenhorigheid met een vriend. Hij zei: “Ik ging samen met hem hout halen in het woud.” Stel je voor, al deze kleine zaken waren voor hem zo belangrijk. Hij was niet alleen bezorgd om de hele wereld zoals het hoorde, maar hij was ook bezorgd om Sudhama. “Wanneer zal ik hem weer ontmoeten? Waar is zijn huis?

Hoe leeft hij nu?” Al deze delicate gevoelens had hij voor zijn vriend. Hij leeft helemaal als een sahaja yogi. In de sahaj-stijl zijn wij niet alleen bezorgd om de hele wereld maar ook individueel.

Als wij te weten komen dat iemand ziek is geworden, een probleem heeft, er iets ernstigs is, dan denken alle sahaja yogi’s aan hem en zijn zij om hem bezorgd. Zij hebben zelf al het nodige, maar toch zijn zij bezorgd om wat er met die of die persoon gebeurt. Hoevelen van ons kennen elkaars namen niet, ik bedoel, wij kennen bijna ieders naam en hoe zorgen wij niet voor hen, respecteren wij hen, houden wij van hen en hoe zuiver zijn onze relaties met hen. Vandaag is het ook de dag van Raksha Bandhan en het is zeer belangrijk dat wij zuivere relaties zouden hebben.

In Maharashtra heb ik gemerkt dat de mannen niet veel met vrouwen zullen gaan praten en vrouwen niet veel met mannen.

Eens maakte iemand de opmerking: “Wat doen jullie dan! Alleen maar met vrouwen praten?” Dus zei ik: “Waarom zouden wij met jullie praten? Jullie praten over het werk en wij praten over onze huizen en onze gezinnen. Waarover zouden wij met jullie praten?” Maar de westerse cultuur is anders. Je wordt gedwongen.

Men laat hier een man zitten en naast hem een vrouw, de vrouw van iemand anders, en dan weer een man en de vrouw van iemand anders. Hoe kan er intimiteit zijn? Dit soort van idee, dat a-sahaj is, is overgegaan in immoraliteit. Het is voor niets nodig dat mannen en vrouwen zo gaan zitten. Ik begrijp er echt de noodzaak niet van, maar het moet (in het westen). Ik kan je verzekeren dat ik het met het werk van mijn man moeilijk heb gehad. Ik heb er nooit van gehouden. Waarover moet men dan met deze mannen praten?

Ik weet niets van bankzaken, van aandelen, van beursnoteringen of wat dat ook mag zijn. Ik weet niets van winst en zomeer, van die zaken weet ik niets. Ik weet niets over kantoren en zoveel zaken meer waarover mannen praten. Waarover kan men dan met hen praten?

Het is zo moeilijk. En telkens ik dan toch iets zei, beging ik een blunder. Zo kreeg tijdens een feestje iedereen drank aangeboden en zei ik dat ik een frisdrank zou nemen. Er kwam dus een ober die mij de frisdrank gaf. Hij droeg een strik en een wit hemd. Een totaal a-sahaj methode: een zwarte strik, een wit hemd, een zwarte jas, een zwarte broek, zij dragen allemaal hetzelfde of het nu gaat om een ambassadeur of een ober. Je kan onmogelijk uitmaken wie wie is. Dus dronk ik wat en toen het glas leeg was, gaf ik het aan een ambassadeur, een welbekende ambassadeur. Voor mij was er geen enkel verschil zoals zij gelijk gekleed gaan, op dezelfde manier lopen en praten.

Het geheel is zo a-sahaj. Er zijn schijnbaar zoveel ambassades, maar waarvoor, dat weet ik niet. Wat gebeurt er daar? Altijd recepties, party’s, handen drukken, handen drukken, je handen zullen breken denk ik. De hand drukken is de meest a-sahaj methode om iemand te begroeten. Waarom niet gewoon “namaste” zeggen? Dat is veel beter en jullie kennen mij, soms had ik zoveel last van hitte.

Zoals jullie gisteren toonden dat het ijs smolt, dat gebeurde met mij. Meestal waren het mensen met zeer veel hitte en wist ik niet wat te doen. Gewoonlijk hield ik mij verlegen op de achtergrond. Maar deze gewoonte om handen te drukken, is absoluut a-sahaj. Veel erger is nog de Franse methode: kussen. Of je er van houdt of niet, je wordt gekust. Of iemand omhelzen. Toen ik de eerste maal een Engelsman realisatie gaf tilde hij mij zomaar op. Ik zei: “Goed, dat deed hij uit vreugde, het is in orde.” Maar er is hierover geen openheid, geen enkele openheid.

Als je naar een feestje gaat, moet je op een bepaalde manier gekleed gaan; als dat niet het geval is, ben je van geen enkel nut.

Ook als je naar een begrafenis gaat. Er was een goede vriend gestorven, een fijne man en dus werd mij gezegd dat ik een zwarte sari moest dragen met een zwarte bloes, alles zwart. Ik zei dat ik zo’n zwarte sari zonder boord, niet bezat. “Dan kan je niet komen,” zeiden zij. “Dat is een goed idee’” zei ik, want ik ken deze a-sahaj methodes niet. Je wordt niet verondersteld daar te wenen of te huilen weet je, je moet stil blijven. Je gaat er dus naartoe, het lijk ligt daar en na het gebed word je veronderstelt champagne te drinken. Kan je je dat voorstellen?

Hoe kan je dat doen? Er zijn geen gevoelens voor dat lichaam dat daar levenloos ligt en iedereen is zeer gelukkig. En als iemand ongelukkig kijkt vraagt men: “Wat is er? Gaat het niet?” Er is geen besef dat men hier een vriend heeft verloren. Dit is de a-sahaj stijl als het om verdriet gaat. Als het om vreugde gaat, is het a-sahaj en als het om verdriet gaat, is het on-sahaj. We moeten in die zin sahaj zijn dat we, wat we ook doen, spontaan doen en niet na wikken en wegen.

In India zijn er ook zeer verengelste mensen en toen een dame stierf ging ik er naartoe. In India wordt het lichaam op de grond gelegd en zij waren dus aan het overleggen wat ze zouden doen, op welk tijdstip de rouwdienst zou beginnen en zo meer. Eén van de dames, die in India een welbekende persoon is, zei dat het niet voor twaalf uur zou mogen gebeuren. Ik vroeg waarom en zij zei: “Omdat ik wit zal moeten dragen (dat is zo) en ik zal naar de bank moeten gaan om mijn diamanten te halen om te passen bij de witte sari.” Ik zei: “Wat is dit allemaal?”

Zo’n sterk materialisme! Zo ver gaat het. We verwijderen ons van onze gevoelens, van onze werkelijke gevoelens, die er de hele tijd zijn.

Je mag er niet aan denken. Zij zijn er de hele tijd, maar moet je er over nadenken of je nu wel of niet zou wenen, of je nu wel of niet zou lachen? Het is zo spontaan. Je drukt je vreugde op een spontane manier uit. Natuurlijk niet op een onbeschaafde manier. Wat is nu de betekenis van de sahaj-cultuur? Cultuur betekent dat je keurig bent, dat je op een zeer natuurlijke manier wordt opgevoed, dat je cultuur ontwikkelt.

Het is meer zoals een kinderlijk, eenvoudig en onschuldig gedrag.

Door Shri Krishna werd het idee van de zuivere vreugde, nirmalananda, geïntroduceerd en dit bracht de mensen in Indik een hele verademing, want tot hiertoe hadden zij Shri Rama gevolgd (…)

Maar dan kwam de losbandigheid. Het probleem is dat als je ze strikt maakt, ze als opgesteven klederen worden die je niet kan dragen. Of als je ze vrij laat en zegt: “Je moet vreugde beleven, vreugde, doe wat je wil, het is toegestaan, doe wat je wil.” Als je hen toelaat te doen wat ze willen, beginnen ze allerlei dingen te doen.

In India zijn er zo in naam van de vreugde, talrijke vreselijke dingen gebeurd die ik jullie niet durf vertellen. Maar Shri Krishna zelf werd door domme mensen zoals Vidyapati, erg verkeerd voorgesteld.

Hij was een gekende dichter en gebruikte Krishna en Radha als Romeo en Julia, wat de grootste smaad is in verband met de zuiverheid van hun relatie. Jullie hebben zeker talrijke afbeeldingen van die aard gezien in. Het is allemaal nonsens. Zij konden de realiteit van hun relatie niet tonen, maar wel een soort van zeer vulgaire uitdrukking.

Ik denk dat dit gebeurde omdat de dichters en kunstenaars in die tijd leden aan gebruikten. Allerlei soorten romantiek hangen er aan vast.

Soms voel ik aan dat de mensen Shri Krishna niet begrepen hadden. Maar er bestaat een mooi verhaal over hem en zijn vrouwen.

Hij had veel vrouwen en dit is weer een controversieel element. Hij had veel vrouwen, want zij waren de zestienduizend krachten van Shri Krishna die waren geïncarneerd en door een koning waren gevangengenomen en vastgehouden. Hij moest hen dus bevrijden en dat gebeurde. Hoe moesten zij nu met Shri Krishna leven?

Hij was een jonge man, dus huwde hij ze allemaal. Dat was ook het geval met Mohammed, hij huwde ze alle zestien, zij waren zijn krachten. Wat hadden de mensen gedacht als hij deze zestienduizend vrouwen bij zich zou houden zoals een harem? Dus huwde hij hen.

Een ander aspect van zijn leven is dat hij al deze dames had en ook nog vijf vrouwen. Zijn vijf vrouwen waren het causale (oorzakelijke) aspect van de vijf elementen. Op een dag moesten deze dames naar een grote heilige toe en de rivier was buiten haar oevers getreden.

Dus gingen zij naar Shri Krishna en vroegen hem hoe zij nu konden oversteken. Hij zei: “Het is zeer makkelijk om die rivier over te steken. Deze rivier wordt de maagdelijke rivier genoemd, Narvada, (vandaag wordt er flink over geruzied, politieke toestanden) je gaat dus naar haar toe en zegt haar: “O, rivier, als Shri Krishna een volledig celibatair is, een perfecte brahmacharya, als dat de waarheid is, treed dan terug.”

En de rivier zakte en zij staken over. Dan gingen zij de heilige vereren en toen zij weer aan de oever van de rivier aankwamen, stond het water weer heel hoog. Zij keerden terug naar de heilige en vroegen hem hoe zij terug konden. Hij vroeg hoe zij gekomen waren en zij zeiden: “Shri Krishna vroeg ons dit tot de rivier te zeggen.” “ Goed, ga naar de rivier en vertel haar dat deze heilige geen enkel voedsel heeft genuttigd (dit terwijl zij hadden gezien hoe hij het ene bord na het andere leegat) en als dit de waarheid is, treed dan terug.” Zij gingen dus terug naar de rivier, vertelden het haar en zij zakte. Zij waren verwonderd over deze man: hij had zoveel gegeten en toch zakte deze rivier omdat zij dacht dat het de waarheid was.

Dit is tekenend voor hun persoonlijkheid, zij zijn “abhogies”.

Dat zij abhogies zijn, betekent dat zij er niet bij betrokken zijn, zij eten wel degelijk maar zij geven er niet om. Zij hebben niet dat gevoel van eten en voedsel nuttigen, van te genieten van het voedsel, niets van dat alles, zij eten gewoon. En deze heer met zijn zestienduizend en vijf vrouwen wordt een Brahmacharya genoemd, omdat zij er niet bij betrokken zijn, zij zijn in zo’n toestand. Hoe is het mogelijk dat men met zo’n grootse, zuivere persoonlijkheid als Shri Krishna, op zo’n manier deze romantische nonsens heeft gecreëerd.

Wat Amerika betreft, denk ik dat zij te ver zijn gegaan met hun vrijheid. Als mensen die Shri Krishna’s zegeningen kregen, werden wij bevrijd van alle regels en wetten en werden wij ongeremd.

Maar in Amerika werd het veel erger en niet alleen dat: maar de films die zij produceren zijn zeer gevaarlijke films die werkelijk de hele wereld schade toebrengen. Zij weten niet welke zonde zij begaan, want duizenden en duizenden mensen in de wereld hebben allerlei destructieve en vreselijke ideeën overgenomen. Freud is er uitgegooid, het is gedaan met hem, hij heeft reeds veel schade aangericht, maar wat gebeurt er nu met deze films? Zij oefenen een enorme indruk uit op onze Indische zaakvoerders en ik denk dat deze zaakvoerders de Indiërs naar de hel leiden. Het geheel is zo absurd en zo smerig.

Voor een Indische man is het werkelijk onvoorstelbaar. Het is zelfs zo erg geworden dat ik gemerkt heb dat zelfs Amerikanen het niet kunnen verdragen.

Met deze vrijheid die we krijgen, zijn ook andere zaken van start gegaan. Stel je voor dat als Shri Krishna hier was, hij nooit olie op zijn hoofd had aangebracht, nooit zijn haar had gekamd want hij had zijn krullen kort moeten houden en hij had misschien wat rare Amerikaanse klederen gedragen, want anders besta je niet. Al die rotzooi heeft zich nu over de hele wereld verspreid, wordt in Moskou verkocht, wordt in alle ontwikkelingslanden verkocht. Wel gebeurde het dat de mensen die gewoonlijk tweedehands van de toeristen kochten, ermee stopten toen bekend werd dat zij aids hadden. Zij verspreiden overal aids en drugs. Het is een vernietigende kracht, een vernietigende kracht die zeer actief is in deze Kali Yuga en dus moeten er veel sahaja yogi’s zijn om deze vernietigende kracht te bevechten. En als zij destructief zijn, denken ze dat zij niet hypocriet zijn en dit vinden zij een zeer grote kwaliteit.

Met de hypocrisie kan je nog zeggen dat het bij enkele mensen blijft, maar als het een publieke zaak wordt, begint iedereen het te doen. Als je dan denkt aan de tijd waarin Shri Krishna leefde, hoe zij konden genieten van zo’n zuiver leven en hoe hij al deze demonen doodde, hoe mooi en hoe energetisch is dit dan niet! Maar hoeveel demonen zijn er vandaag in deze wereld? Is het er één? Zijn het er twee?

Zijn het er tien? Als de ene vernietigd is, komt de volgende op als een paddestoel. Als deze vernietigd is, komt de derde op als een paddestoel. En het meest vruchtbare land hiervoor is Amerika.

Jullie moeten je aandacht dus op dit land van Shri Krishna vestigen. Shri Krishna zou werkelijk zijn Sudarshan chakra moeten gebruiken, dat zou een goed idee zijn.

De tijd is gekomen. Daarom gaf ik jullie de schelphoorn: om aan te kondigen dat de tijd is gekomen om Amerika te zuiveren.

Dat moeten we doen. Als wij vandaag Shri Krishna vereren, moeten jullie in je verering dat bewustzijn doen ontwaken hoezeer Shri Krishna in jullie allen aanwezig is. En omdat hij collectief is, zou jullie communicatie, jullie spraak, jullie liederen en alles wat jullie gebruiken om met anderen te communiceren, de boodschap van vrede, liefde, medegevoel, waarheid en vooral van Sahaja Yoga moeten uitdragen.

Moge God jullie zegenen.