Publiczny Program. Madras (Indie). 6 grudnia 1991. Kłaniam się wszystkim poszukiwaczom prawdy. Jeśli jesteśmy prawdziwymi poszukiwaczami prawdy, to musimy być uczciwi i szczerzy wobec tego, tak abyśmy byli szczerzy wobec siebie samych i uzasadnili nasze istnienie na tym świecie. Jest tak wielu sadhakas, którzy od rana do wieczora praktykują jakiś rodzaj rytuału, jakąś formę medytacji, jakąś formę bhakti, jakąś lekturę. Ale trzeba zrozumieć, co osiągnęliśmy? Gdzie się znajdujemy? Jako Matka powiedziałabym: „Moje dziecko, tak wiele uczyniłeś w swych poszukiwaniach, ale co znalazłeś? Czy otrzymałeś ostateczną rzeczywistość? Czy masz to, co jest opisane w świętych pismach?” Ta pieśń, którą śpiewali była w języku Marathi – szkoda, że nie zaśpiewali czegoś w Sanskrycie, oni są bardzo dobrzy w Sanskrycie, śpiewają również o Adi Shankaracharyi i tym wszystkim. Zrobią to jutro. Ta właśnie pieśń została napisana przez Namadevę w dwunastym wieku; poetę, który później pojechał do Pendżabu, gdzie był bardzo szanowany przez Nanaka Sahiba, który poprosił go, aby pisał w języku Pendżabi. On uczył się języka Pendżabi i napisał bardzo grubą księgę a z niej pochodzi wiele wierszy, które znajdują się w „Granth Sahib”. On był zwykłym krawcem, bardzo zwyczajnym krawcem. On poszedł do innej wioski, żeby spotkać się z innym świętym, zwanym Gora Kumbhar. „Kumbhar” oznacza garncarza, kogoś, kto robi garnki. Gora Kumbhar był zajęty przygotowywaniem gliny do swojej pracy. Namadeva po prostu stanął przed nim i powiedział: „Przyszedłem tutaj, żeby zobaczyć Nirgun, bez kształtu, aby zobaczyć chaitanyię, ale tutaj jest to w Sagunie, ma kształt”. Tylko zrealizowana dusza, tylko święty może Read More …