Public Program 1. Gün, Viyana, 24 Temmuz 1989 Umarım Hint müziğinden keyif alıyorsunuz. Şimdi, onlardan 12. Yüzyılda yaşamış olan  Namadeva isminde çok ünlü bir şairin yazdığı bir şarkıyı söylemelerini istedim. Bu şarkı, bütün bu yıllar boyunca Hindistan köylerinde söylenen ve aydınlanma almanın sevincini tarif eden bir folklor. Yani diyor ki,  “Ben her şeyden, öfkemden, kızgınlığımdan vaz geçtim”, ilişkili olduğum tüm bu  şeylerden vazgeçtim diyor, çünkü  O, şarkıyı sanki kocası, kayınpederi olan bir hanımefendi gibi söylüyor, ben herkesten vazgeçtim. “Ama şimdi ey Kundalini Anne, sen uyandın ve bana ver” diye istekte bulundu,  “Oh Anne,  bana Yoga’yı ver”. Bu Tanrısal olanla birleşme anlamına gelir. Ve işte bu şekilde köyde onlar şarkı söylüyorlar ve aydınlanma almak, Kundalini’yi yükseltmek hakkında şarkı söylüyorlar. Ve umarım onları alkışlar ve bundan keyif alırsınız [Anne, 6.04 – 6.15 arasında Hintçe konuşuyor] Sahaja Yogilerin bir kısmı buraya gelebilirler, Avusturya’dan ve diğer yerlerden gelenler şarkı söylemek için gelebilirler .. İşte folklor budur ve köylerde bu rustik bir şekilde söylendi.  Ambe,  “Ambe”, Kundalini anlamına gelir ve onlar “ude” diyorlar, ude – yüksel, yüksel demektir. [Şarkı – Anne 20.15’te tekrar konuşmaya başlar] Tüm gerçeği arayanları selamlarım. En başta gerçeğin kavramsallaştırılamayacağını bilmeliyiz. Bu zihinsel bir kazanım değildir çünkü insan zihninin kendi sınırları vardır ve zihinsel yansımaların üstünde kişilikler haline gelmemizi sağlayacak, bir dönüm noktasına ulaşılması gerekir. Kullandığımız zihinsel projeksiyonlar doğrusal bir yönde hareket ettikleri zaman, sonrasında geri tepiyorlar çünkü kendilerini sürdüremiyorlar çünkü zihinsel gelişim veya zihinsel yansıtma, dengeyi nasıl koruyacağını bilmez. Örneğin, şimdi ekolojik sorunlara neden olan sera etkisi dedikleri şeyi, batıda görebilirsiniz. Read More …

Dördüncü Public Program. Viyana (Avusturya), 30 Eylül 1982. Gerçeği arayanların önünde saygıyla eğiliyorum. Son konuşmalarımda size, vücudun alt kısımlarında bulunan enerji merkezlerinden bahsettim. Bugün, kalan üç merkezden bahsetmek istiyorum. Burada, burada ve burada olanlardan. Bu merkezler insanlar için çok önemli. İnsanoğlu başını doğrulttuğu anda bu merkez yeni bir boyut geliştirdi. Bu merkeze Vishuddhi çakra denir.  Bu çakranın sempatik ya da parasempatik sinir sisteminde kendini ifade eden 16 tane pleksusu vardır ve bunlar, gözlerimiz, burnumuz, boğazımız ve dilimiz, gözlerimiz, gözlerimizin farklı kısımları ve yüzün tüm ifadesinden sorumludur. İnsanoğlu ego merkezliyken başını böyle geriye iter. Süperego merkezli ise başını böyle aşağı eğer. Bu merkez insanlar için son derece önemlidir. Sahaja Yoga için de çok önemlidir çünkü eller Sahaja Yoga’da büyük rol oynar. Evrensel bir dile sahip olabilmek için ellerimizi kullanmalıyız. Kör olan, duyamayan ya da konuşamayan insanlar için en iyisi budur – ellerini kullanmak. Biz her ne kadar kendimizi parmaklarımızı hareket ettirerek ifade etsek de ellerimiz hala aydınlanmadı. Bu merkez aydınlandığı zaman bu eller de aydınlanırlar. Bu merkezin iki kısmı vardır. Biri sağda, biri solda. Soldaki merkez insan kendini suçlu hissedince tıkanır ve Kundalini’nin yükselmesine engel olur. O yüzden Batı’da arayış içinde olanlardan, önce hep kalplerinde,  “Anne, ben suçlu değilim” demelerini istedim. Bunlar bize sözde dinlerden gelen şartlanmalar. Sözde psikologlardan ve çocukluğumuzda  gelişimimizden sorumlu olan diğer kişilerden. Anne babalar için materyal şeyler çok önemliyse onlar çocuklarına hep bağırırlar ya da onları düzeltirler. “Halıyı mahvetme, onu mahvetme, bunu mahvetme” derler. Böylece içimizde bir çeşit suçluluk hissi geliştiririz. Bu, okullarda ve kolejlerde yetişirken de Read More …